اسلام از ماده «سلم» است. بیشترین كاربرد «سلم» در صحت و عافیت است؛ مثل كلمه «سلامت» كه به معنای دوری از عیب و ناراحتی است و مثل «سَلام» كه صفت الهی و به معنای منزه بودن پروردگار از عیوب و نقایص مخلوفات...

«اسفل» برگرفته از «سفل» ضد علو و بلندی است و فرق بین آن و كلمه «تحت» این است كه كاربرد تحت در مواردی است كه برای موجود زیرین، وجودی جداگانه و مستقل باشد، برخلاف كلمه اسفل كه موجود زیرین با بخش بالایی آن...

«اسف» در لغت به معنای سخت‌ترین غم و اندوه و به معنای غضب و خشم است. راغب می‌نویسد: معنای اسف حزن توأم با غضب است و گاه در هر یك از این دو به صورت جداگانه كاربرد دارد و حقیقت آن، هیجان خون قلب برای گرفتن...

«اسراف» برگرفته از ماده «سرف» به معنای تجاوز از حد اعتدال است و سرف از باب «تَعِبَ» به معنای جهالت و غفلت است. راغب می‌نویسد: «سَرَف» تجاوزكردن از حد و اندازه در تمام كارهایی است كه انسان آن را انجام

«اسفار» جمع «سَفَر» به معنای پیمودن مسافت برای كوچ كردن و ترك یك محل است. همچنین جمع سفر- به كسر سین- به معنای كتاب تورات، انجیل و شبیه این دو است.

«استواء» برگرفته از ماده «سوی» به معنای راست قرار گرفتن و اعتدال بین دو شیء و مماثلت در مقدار و قیمت و یا در وزن و متراژ و پیمانه است. زمانی كه گفته می‌شود «و استوی علی الفرس» یعنی بر

«استغفار» از ماده «غفر» به معنای پوشاندن است و «غفر الله ذنوبه» یعنی خداوند گناهان او را پوشاند و او را نزد مردم رسوا نساخت. راغب می‌نویسد: غفر به معنای پوشاندن چیزی است كه او را از چرك و

مؤلف كشاف می‌نویسد: معنای آیه این است كه هر فرد كه وسعت و فزونی او در مال به حدی نیست كه بتواند با زنی آزاده ازدواج كند، با كنیزان ازدواج كند. شیخ طوسی برای كلمه طول دو معنا ذكر می‌كند: یكی غنا و

ابن فارس می‌نویسد برای «حی» ‌در اصل دو معناست، یكی زندگی در مقابل مرگ و دیگری استحیا و شرمساری ضد وقاحت و زشتكاری. بر این اساس فیومی می‌نویسد: «استحییته» یعنی او را زنده رها كردم و از

«ازواج» جمع زوج است كه در لغت به معنای قرین و نزدیك بودن یك شیء با دیگری است. بر این اساس است كه به زن شوهردار كه قرین همسرش است، زوج می‌گویند. فیومی بر این اعتقاد است كه زوج به معنای