جمع «بلد» بلدان و جمع «بلدة» بلاد است. بلد بر هر سرزمینی اطلاق می‌شود، چه آباد باشد و چه غیر آباد، چنان كه در قرآن آمده است: «إلی بَلَدٍ مَیِّتٍ» یعنی به سرزمینی كه در آن گیاه و چراگاه نباشد.

«بلاء» برگرفته از «بلی» در لغت دارای دو معنای اصلی است كه بقیه معانی به این دو برمی‌گردد: 1. كهنه شدن و فرسودگی؛ 2. امتحان و اختبار. بلا به معنای امتحان در هر یك از خوبی‌ها و بدی‌ها جریان دارد.

«بغی» در لغت در كاربردهایش معانی مختلفی به خود گرفته است. جوهری می‌نویسد: بغی به معنای قهر و غلبه و سلطه یافتن است و بغیِ جراحت ورم كردن و فاسد شدن است و بغی حكمران ظلم و ستم است و در

«بعل» در لغت به معنای شوهر، زوجه، درخت خرمایی كه بدون آبیاری از ریشه آب خورد، نام بت قوم الیاس، و دهشت و اضطراب آمده است. ابن فارس معتقد است ماده بعل دارای سه معنای اصلی است: 1. مالك 2.

كلمه «بعث»‌ در لغت در این معانی به كار رفته است: الف) فرستادن، چنان كه وقتی گفته می‌شود «كنت فی بعث فلان» بدین معناست كه من در لشكری بودم كه به همراه او فرستاده شده بود؛ ب) برانگیختن، برای مثال در

«بصیرت» در لغت به معنای اعتقاد قلبی به دین و امور شایسته است. نیز به معنای عبرت، زره، فراست و زیركی صادقانه، و خونی است كه آن را دلیل و نشانه بر شكاری قرار دهند كه زخم خورده است.

قرآن در قصه یوسف (علیه السلام) و فرستادن پیراهن برای پدرش یعقوب (علیه السلام) می‌فرماید: «اذْهَبُوا بِقَمِیصِی هذَا فَأَلْقُوهُ عَلَى وَجْهِ أَبِی یَأْتِ بَصِیراً»

جوهری می‌نویسد: «بشرة» و «بشر» ظاهر پوست انسان است و بشره‌ی زمین گیاهان نمایان شده بر آن است. جمع بَشرَه، بشر است مثل قصبه و قصب. سپس بر انسان در مفرد و جمع اطلاق شده است.

«بسط» مقابل «قبض» در اصل به معنای امتداد و گسترش یافتن و گشودن است و «بسْطَه» به معنای فضیلت و برتری بر دیگری است. «بسط ید» به معنای دراز كردن دست و بازكردن آن است و بسط در

فراهیدی در ماده «بَرَه» می‌نویسد: برهان بیان دلیل و روشن ساختن آن است. فیومی نیز همین تعریف را برگزیده، در ادامه می‌نویسد: در اینكه حرف نون كلمه اصلی است یا زائده، دو نظر است؛ آنان كه برهان را از