انسان شناسی نمادین و تفسیری گرایشی است که از اواخر دهه ی 60 و اوایل دهه ی 70 عمدتاً درون انسان شناسی فرهنگی امریکا به وجود آمد و به طور کلی از این باور حرکت می کند که فرهنگ مجموعه ای از معانی است که از

هر چند در مباحث جدید گاه انسان شناسی دینی را جزئی از انسان شناسی نمادین و تفسیری قرار می دهند و نظریه پردازان شاخه ی اخیر نیز بسیار به پدیده ای دینی می پردازند، اما از لحاظ تاریخ انسان شناسی و فرایند شکل...

انسان شناسی شناختی، که پیش از این به شناخت شناسی مردمی معروف بود، ‌یکی از شاخه های جدید انسان شناسی فرهنگی است که عمر آن به زحمت به دهه ی 50 قرن بیستم می رسد. این شاخه از انسان شناسی، فرهنگ را

انسان شناسی فمینیستی یکی از شاخه های انسان شناسی فرهنگی است که از دهه ی 70 قرن بیستم برجستگی زیادی یافت و ادبیات گسترده ای را به خود اختصاص داد. این شاخه که امروز در حال تبدیل شدن به انسان شناسی

ماتریالیسم فرهنگی نظریه ای است که بر اساس آن جوامع انسانی نظام هایی اجتماعی- فرهنگی به شمار می آیند که شناخت آن ها پیش از هر چیز باید از خلال محصولات مادی آن ها و شرایط مادی که در آن زندگی می کنند، انجام

محیط شناسی فرهنگی که با نام های دیگری چون «نوتطورگرایی» و«انسان شناسی محیط شناختی» نیز شناخته می شود، شاخه ای از نظریه ی انسان شناسی است که بر رابطه ی میان انسان و جوامع انسانی با محیط و تحول

مکتب فرهنگ و شخصیت که نام دیگر آن«فرهنگ گرایی» است در دهه ی 30 در دانشگاه شیکاگو و در میان شاگردان فرانتس بوآس ظاهر شد، اما توانست رشد زیادی کرده و در طول چند دهه، تأثیر زیادی بر کل انسان شناسی

اسطوره ها به مثابه ی پدیده های فرهنگی حامل بارهای معنایی-تاریخی هستند. از این رو آن ها را گاه به نمادهایی از واقعیت های دوردست، یا نوعی حافظه ی جمعی تعبیر کرده اند که با گذشت زمان به تدریج بر ابهام و پیچیدگی

ساختارگرایی یکی از مکاتب نظری انسان شناسی است که نمونه های متفاوتی از آن وجود داشته، اما آن را عمدتاً به ساختار-کارکردگرایی(یا کارکردگرایی ساختاری) در انسان شناسی اجتماعی بریتانیا و ساختارگرایی انسان شناسی...

کارکردگرایی همچون اشاعه گرایی، یکی از نظریاتی بود که در واکنش به تطورگرایی به وجود آمد و طبعاً در برابر روش تاریخی تطورگرایی، مطالعه ی همزمان بر موضوع را پیشنهاد کرد. از لحاظ تاریخی ریشه های کارکردگرایی...