حوادث آغاز قرن بیستم را باید در تداوم قرن نوزدهم به شمار آورد. در حقیقت تنها رویدادهای بین دو جنگ(1918-1940)و به خصوص جنگ جهانی دوم بود که جهان را وارد قرنی تازه کرد. قرن بیستم را شاید بتوان قرن آزمون

اشاعه گرایی، همچون تطورگرایی، یک گرایش نظری است که در قرن نوزدهم ظهور کرد و همچون تطورگرایی تا قرن بیستم تداوم یافت. نقطه ی حرکت محوری این نظریه، تأمل بر تغییرات فرهنگی از یک سو و توجه به شباهت

تطورگرایی را باید نخستین نظریه ای دانست که پس از اعلام موجودیت علم مردم شناسی در آن ظاهر می شود و همچون هر نظریه ی علمی تلاش می کند یک روش شناسی مشخص برای خود مطرح سازد. ریشه های این نظریه را باید در

نژادگرایی را می توان در عام ترین معنی باور به وجود نژادهای انسانی و به برتری نژاد«خود» نسبت به نژادهای«دیگر»تعریف کرد(1). در این معنی از قدیمی ترین دوره ها ما با تمایلات نژادگرایانه رو به رو بوده ایم....

آغاز علم مردم شناسی را باید در نیمه ی قرن نوزدهم قرار داد. در این زمان است که برای نخستین بار با ظهور گروهی از نهادها رو به رو می شویم که تلاش می کنند از مجموعه ی داده های گردآوری شده به وسیله ی جهانگردان،

عصر روشنگری و فلسفه ی روشنگران را باید در امتداد مستقیم و منطقی انسان گرایی رنسانس به حساب آورد. مبانی روشنگری را می توان در درک رابطه ای جدید میان انسان، طبیعت و خداوند دید. نخستین محور اندیشه ی روشنگری

از لحاظ تاریخی، بیگانه گرایی پیش از حرکت عمومی روشنگری قرار می گیرد. با وجود این،‌ بیگانه گرایی را کم تر می توان به صورت متمرکز در یک دوره ی تاریخی خاص محدود کرد. بیگانه گرایی به مجموعه ی گرایش هایی

اروپای قرون هجده و نوزده، میدان گسترده ای است که بزرگ ترین انقلاب های تاریخ انسان در آن روی می دهند. انقلاب علمی- صنعتی از یک سو و انقلاب سیاسی- اجتماعی از سوی دیگر. این دو فرایند که تقریباً به صورتی موازی...

در تاریخ اندیشه ی اروپایی، آرمانشهر گرایان به گروهی از نویسندگان و فیلسوفان اطلاق می شود که با فرافکنی اندیشه های آرمانی خود در اشکالی خیالین از جامعه، شهرها یا کشورهایی را متصور می شوند که در آن ها روابط...

دوران نوزایی(رنسانس)به دوره ای از تاریخ اروپا اطلاق می شود که پس از بیش از ده قرن سکوت، انزوا و رکود ناشی از استیلای قدرت کلیسایی، اروپا بار دیگر شروع به گشایش خویش به سوی جهان خارج می کند و حاصل این