انسان‌های قرن بیستم نه فقط به دلیل تغییراتی که قبلا ایجاد شده، بلکه به لحاظ پیش بینی تغییراتی که در آینده به وجود خواهد آمد و مجبورند تا حد زیادی با آنها درگیر شوند، سرگردانند.

تکنولوژی اغلب به شیوه‌هایی در صنعت به کار گرفته می شود که موجب بی اهمیت جلوه دادن کارگران و تحقیر نیروی انسانی می‌شود.

امروزه به آسانی نمی توان جایگاه پراگماتیسم را در فلسفه تعلیم و تربیت ارزیابی کرد. اکنون کمتر فیلسوفانی خود را با صفت پراگماتیست معرفی می کنند

زندگی اجتماعی همانا ارتباط است، و هر نوع ارتباط، مانند همه وجوه زندگی اجتماعی، عاملی تربیتی است.

عمومی‌ترین عناصر و کارکردهای ذهن، همه اموری هستند که معلم برای مقصودهایش قطعا نیازمند آشنایی با آنهاست.

همه ما در دوران جوانی و قبل از این که عوامل مخرب ما را در هم بشکند، می خواهیم هر چیز که یک انسان دارد داشته باشیم.

تا کنون کلمه زندگی را به معنی بسیار پستی که همانا زندگی جسمانی است، به کار برده‌ایم، ولی این کلمه معنی بسیار وسیعی دارد و تمام آزمایشهای فردی و قومی را در بر می‌گیرد.

تعلیم و تربیت از سازماندهی منابع در هستی انسان و توانایی هایی که او را با جهان اجتماعی و فیزیکی اش هماهنگ میکند، ناشی می شود.

معلم می تواند وظیفه‌اش را پیش خود بر حسب «تداعی‌ها» و نیز بر حسب «واکنش‌های ذاتی و اکتسابی آشاگردان » قالب بندی کند.

در بسیاری موارد که اندیشه‌های پراگماتیستی تهدید کمتری ایجاد می کرد و به عنوان چیزی مرتبط با فلسفه شناخته نمی شد، مورد پذیرش قرار می گرفت