دنیا را همانند پلی بر نهری بدانید که از آن می‌گذرید و آن را ترک می‌کنید و تا پایان روزگار، دیگر به آن برنمی‌گردید.

انتظارات ما از زندگی، یعنی خواسته‌ها و آرزوهای مادی در زندگی؛ یعنی چیزهایی را که دوست داریم، به دست آوریم و اموری که دوست نداریم، اتفاق نیفتند.

چه بسا فقیرانی که بی‌نیازند و ثروتمندانی که نیازمندند لذا بسیاری از فقیران، از توانگران بی‌نیاز‌ترند!

می‌توان در همین دنیای ناپایدار، راحت زندگی کرد؛ به شرط آنکه راه آن را بدانیم و یکی از راه‌های آن، دل نبستن به دنیاست.

تصور نادرست و غیرواقعی مردم این است که همت گماشتن برای آخرت، موجب کم شدن روزی می‌شود و کوشیدن برای دنیا موجب افزایش آن می‌گردد.

افرادی که از خدا غفلت می‌کنند و همه چیز را در توانمندی خود و اسباب مادی می‌دانند و هیچ نقشی برای خدا قائل نیستند، به هنگام بلا و سختی که همه راه‌های مادی، بسته است و خود فرد نیز ناتوان می‌گردد، دچار یأس...

چون به مردم زیانی برسد، پروردگار خود را در حالی که به درگاه او توبه می‌کنند، می‌خوانند، و آن‌گاه که از جانب خود، رحمتی به آنان چشانید، به ناگاه، دسته‌ای از ایشان به پروردگارشان شرک می‌آورند.

دلیل این‌که حرص، موجب جزع در بلایا می‌گردد، «شر» ارزیابی کردن بلاهاست.

هر تکیه‌گاهی نمی‌تواند قابل اعتماد باشد. تقریبا همه انسان‌ها برای خود تکیه‌گاهی قرار میدهند؛ تفاوت آن‌ها در انتخاب تکیه‌گاه است.

اگر آدمی متوجه حقیقت ملک خدای تعالی بشود و آن ملکیت را نسبت به خود حساب کند، می بیند که خودش ملک مطلق پروردگارش است.