امام خمینی
هیهات ... کو حلّاج مرد دار بر دوش؟
از موج، از طوفان رهِ ساحل گزیدیم افسوس، رسم مردم عاقل گزیدیم ما ناجوانمردانه از پیمان گسستیم
امام خمینی
همسفر
مرا به دست قضا و قدر سپردی و رفتی به بادهای زهی در به در سپردی و رفتی
امام خمینی
هستیات بود برازنده سیر ملکوت
راه گم بود، اگر نام و نشان تو نبود اگر آن دیده بر ما نگران تو نبود کوه بیداد ز بنیاد نمیشد ویران
امام خمینی
هدیه
یک چراغان داغ دل در سینه پنهان کردهام شور صد صحرا جنون گرد نمکدان کردهام کردهام رنگینتر از گُل کارگاه سینه را
امام خمینی
وقتی بی تو
این کوچهها بی نور در ظلمت، وقتی جهان در دست عصیان بود بر شانههای عصمت مردم، زخم تبرهای فراوان بود
امام خمینی
وعده باران
چشمهای تو مرا وعده باران دادند به تنِ مرده من روح و دل و جان دادند شوقِ برخاستن و زندگی تازه به این
امام خمینی
ورد زبانم
هر چند بر شانه از عشق بار گرانم بماند تا عمر باقی است نامت ورد زبان بماند بعد از تو می ترسم ای دوست از غصه یک شب بمیرم
امام خمینی
وارث اندیشهها
در آن زمان که آمد آن همیشه در خیال کسی مرا به خویش خواند و تا دَمِ طلوع دستهای خسته مرا کشاند
امام خمینی
و آن شب چشمهای آسمان هم غرق باران بود
پرستوهای بی پرواز از این شهر کوچیدند و آنها هر سحر شاید تو را در خواب میدیدند قناریهای بیآواز و سردرگم تو را شاید
امام خمینی
نکند ستاره...
نکند ستاره از تو قدمی جدا گذارم بروم به کهکشانی و تو را رها گذارم