نفس عشق تا فراسوى افق‏ها، ترنم شادى را زمزمه کرد. خاک، بوى افلاک گرفت. طراوت از در و دیوار بارید. واژگان بلبلان بوى پونه و نعنا گرفتند. دل‏ها وسعت یافت. چشم‏ها، چشمه‏سار سرور شد. عشق و ایمان، شفاف‏تر شدند

بوی بهار، در لابه‏‌لای برگ‏ها می‌پیچد. عطر سوسن، هوای صبحگاهی را مست می‌کند. میخک، رز و محمدی، بوی زندگی و تازگی را میان باغچه می‌پراکنند. نسیم خوش بهاری، طبیعتی تازه را نوید می‏دهد. برگ‏ها جان می‌گیرند

کلبه‌ي فقر آن قدر صفا دارد که پادشاه جهان رشگ بر گدا دارد بخشت زير سر و خواب امن و کنج حضور کسي که ساخت سر سروري کجا دارد دلي که جا به دلي کرد احتياج کجا به کاخ دلکش و ايوان دلگشا دارد

زانطره دل سوي ذقنت رفته رفته رفت در چه ز عنبرين رسنت رفته رفته رفت پيشت چو شمع اشگ بتان قطره قطره ريخت صد آبرو در انجمنت رفته رفته رفت من بودم و دلي و هزاران شکستگي آن هم به زلف پرشکنت رفته رفته...

بي‌پرده برآئي چو به صحراي قيامت خلد از هوس آيد به تماشاي قيامت هنگامه بگردد چو خورد غلغله‌ي تو بر معرکه معرکه آراي قيامت در حشر گر آيد نم رحمت ز کف تو رويد همه شمشير ز صحراي قيامت در قتل من امروز...

جهان آرا شدي چون ماه و ننمودي به من خود را چو شمع اي سيم تن زين غصه خواهم سوختن خود را بيا بر بام و با من يک سخن زان لعل نوشين کن که خواهم بر سر کوي تو کشتن بي سخن خود را من از ديوانگي تيغ زبان با...

بيرون شدم از بزمت اي شمع صراحي گردنان هم دشمني کردم به خود هم دوستي با دشمنان دامن‌فشان رفتم برون زين انجمن وز غافلي نقد وصالت ريختم در دامن تر دامنان چون رفتم از مجلس برون غافل ز ارباب غرض کارم...

(سیمین دخت وحیدی) شهر من، ای شهر پیكر سوخته. باغ و بستانت سراسر سوخته با سموم بادها بر دامنت بید بن های تناور سوخته خاطرات سبز تو دیری است دیر

هم بوده کز شوخي بزور يک نظر کردن تواند صد هزاران خانه را زير و زبر کردن کسي هم بوده کز مردم اگر عالم شود خالي تواند در دل جن و ملک مهرش اثر کردن کسي هم بوده از دلها اگر نبود اثر پيدا تواند تير عشقش...

مريم سقلاطونى زير آسمان هر امام زاده آفتابى مى‏شوى زير سايه هر گلدسته خلوت مى‏كنى زير باران هر ندبه، سبك مى‏شوى پاى طلوع هر زمزمه عاشورايى مى‏نشينى رو به هر دريچه اشراقى پلك مى‏زنى