«من» آمده تا یک غزل ناب بگوید شاید غزلی مثل تو نایاب بگوید «من» دست خودش نیست، هوایی شده انگار خاک است دلش خواسته از آب بگوید

خاک غم بر سر گلزار جهان باد امشب رفته گلزار نبوّت همه بر باد امشب خرگه چرخ ستم پیشه بسوزد که بسوخت خرگه معدلت از آتش بیداد امشب سقف مرفوع نگون باد که گردیده نگون

کسی که جان عزیزش، عزیز، پیش خداست به جان هر چه عزیز است، سیدالشّهداست برای مرد خدا نیست، بیم جان هرگز که در مصاف، خطر آشنا و بی پرواست حسین(ع) یاور دین بود و یار مظلومان

مدينه خاطر افسرده ما را تسلاّ كن براى از سفر برگشتگان آغوش خود وا كن مدينه شد همه گل‌هاى ما پرپر به دشت خون تو هم مانند بلبل نغمه جانسوز برپا كن

بخوان حماسه خونین کربلا با ما که شد بسیط زمین نیز هم صدا با ما سر بریده به میدان عشق می‌گوید حدیث خون شهیدان نینوا با ما دوباره پیکر صد چاک لاله آوردند

صبح از جبین سرخ افق رنگ شب زدود صحرا به وصل شوق سحر، بازوان گشود خورشید از کرانه خاور به روی دشت می‌ریخت، نیزه‌های بلند شرر فرود در چشم خون گرفته‌ی پیر فلک شکست

من آن حماسه عشق و عقیده را دیدم جهاد اکبر در خون طپیده را دیدم من آن سلاله عشقم که از درون حرم نبرد قاسم هجران کشیده را دیدم به روی دست پدر ظهر روز عاشورا

با من بخوان حکایت مردان مرد را تصویر خون تازه و گل‌های زرد را هفتاد و دو سپیده به رنگ خدا دمید تابنده کرد گستره‌ای لاجورد را

ده روز آزگار اما را گرفته است بغضی که نبض خیس زمان را گرفته است امروز کینه‌های وقیحانه‌ی فدک از نبض کربلا ضربان را گرفته است

آهی کشید و دور و برش را نگاه کرد بی اختیار، پشت سرش را نگاه کرد مثل همیشه طرز نگاهش غریب بود این التفات پر هیجانش عجیب بود زینب گمان نکرد، که تنها بیاید و...