روض الریاحین فی حکایات الصالحین یکی از آثار عارف و مورخ بزرگ عفیف‌الدین ابوالسعادات عبدالله بن اسعد بن علی الیافعی الیمنی (متوفی سنه 768 ق.) است. او از اکابر مشایخ و مرجع بسیاری از

بررسی تاریخ تحولات تصوف در مغرب چنین می‌نماید که این جریان از سده ششم هجری تقریباً به طور کامل و تا مدت‌ها تابع دو گرایش مَدیَنیّه، منسوب به ابومدین شعیب بن حسین انصاری اندلسی الاصل

ابوسعد / ابوسعد محسِّن / محسن (بیهق 413 / مکه 494 ق) بن محمد بن کرامّه / مفسر، متکلم و تاریخ‌نگار زیدی ایرانی، چون نسبت جشمی دارد، از این روی احتمالاً نیاکان وی از قبایل چشم بن خزرج بودند

ابوعبدالله حارث بن اسد محاسبی بغدادی بصری (متوفی 243 ق). عارف، متکلم، فقیه، محدث، زاهد و از بزرگان صوفیه که به گفته‌ی هجویری (کشف المحجوب، 134) در زمان خود شیخ المشایخ بغداد بود.

شیخ ابوالمعالی حاتم (449-498 ق) فرزند محمود بن زهره حلبی از فلاسفه و متکلمان و شعرا و ادبای اسماعیلیه. پس از تکمیل علوم اولیه و فنون ادب به مدارس اسماعیلیه‌ی حلب راه یافت و تحت تأثیر

هنگامی که ابن‌عربی در شعر مشهور خویش در ترجمان الاشواق از «دین حُبّ» سخن می‌گوید، او به عدم تقیّد یا عدم تعیّن قلب انسان کامل اشاره می‌کند که تجلیّات مستمر ذات الهی را ادراک می‌نماید،

جلال‌الدین رومی که در شرق به مولانا (به معنی «مولای ما» که کلمه‌ی مولوی از آن مشتق شده است) مشهور است، در ششم ربیع‌الاوّل سال 604/سی‌ام نوامبر 1207 متولد شد و در پنجم جمادی الثانیه سال

شیخ عبدالحلیم محمود، فرزند شیخ محمود علی احمد، و از سلاله‌ی پاک و مطهّر امام حسین (علیه السلام) در سال 1910م. در مصر دیده به جهان گشود. پدرش عالمی جلیل‌القدر و خوش‌نام و نسب، و مشهور به

ابوسلیمان داوود بن نُصَیر طائی کوفی، محدّث و صوفی زاهد قرن دوم هجری، در کوفه دیده به جهان گشود. با آنکه در برخی از منابع اصلیّت وی را از خراسان ذکر کرده‌اند،

محمد بن عبدالوهاب متولد ۱۷۰۳ ه.ق در شهر عیینه از توابع نجد در عربستان متولد گردید. پدر وی از قضات آن شهر بود. محمد، فقه حنبلی را در زادگاه خود آموخت. سپس برای تکمیل معلومات رهسپار