انگلیس که برای اجرای طرح های استعماری خود همیشه در گوشه و کنار به جستجو بوده شخصی را به نام «صوفی در اسلام» از افغانستان به عنوان امام زمان علم کرده و با لباس زهد و صورتی آراسته او

تنها درباره خاستگاه فلسفی تصوف، گفتن و نوشتن که عقاید هندوان و ایرانیان قبل از اسلام، افلاطون و نوافلاطونیان، مانویان و مسیحیان در تکوین و پیدایش تصوف دخیل بوده اند از لحاظ اجتماعی تصوف

اهل تصوف «ولایت جزئیه» که به «ولایت قمریه» هم تعبیر کرده اند مسئله «باب امام» یا «نایب خاص امام» را از آن استنباط می کنند، منظورشان فقط این نیست که

از پی غیبت کبری عده ای باب بودن حضرت حجة ابن الحسن العسکری روحی فداه شده اند که یکی از مشهورترین مدعیان بابیت حضرت امام غائب روحی له الفداء میرزا علی محمد شیرازی است که

یکی از وظایف مقرره اسلام برای جماعت مسلمین تشخیص علمی احکام دین است از راه اجتهاد و پر روشن است که انجام این وظیفه برای افراد مسلمین امکان پذیر نمی باشد و تنها عده معدودی قدرت و

ابن منظور می نویسد: «دست دادن بر یکدیگر برای انعقاد داد و ستد و بستن پیمان و اطاعت را بیعت می گویند و بیعت بستن پیمان و اطاعت است»(1). که نزد اعراب قبل از اسلام هم مرسوم بوده

شیخ ابوالقاسم جنید بن محمد بن جنید الخراز بغدادی اصلش از نهاوند ولی در بغداد ولادت یافت از مشاهیر صوفیه می باشد و نزد آنان معروف و مشهور است. گاهی به قطب اعظم، سید الطائفه،

رسیدن به اینکه بین اهل انحراف هماهنگی های اعتقادی در مسائل پایه ای و اساسی دیده می شود گویای حقایق مهمّی است که نشان دهنده خیلی از مقاصد ضد ولایت با امامت و

خوشبختانه شخصیتهای علمی شیعی در زمینه ولایت رسائل و آثار بسیاری تدوین فرموده اند که راه هرگونه بهره برداری سوء را برای منحرفان از صراط و درستی مسدود نموده و

بدعت در لغت به معنی نوآور و یا نوآورده می باشد و در اصطلاح دانش کلام و علوم دینی پدید آوردن رسم و آیین و باور تازه در زمینه دین است. رسم و آیین و باوری که ریشه در قرآن و