مسیر جاری :
اومانیست های ایتالیا
کتاب فروشی اهل فلورانس و یکی از دوستداران سرشناس کتاب عصر خود بود. او دست نوشته های یونانی و لاتین را برای سردمداران برزگِ لی تری هومنیورس Litterae humaniores می خرید، و نسخه نگاران در بوتگا(ی)
اومانیست قرن
فرانچسکو پترارک ( 74- 1304)، پسر یک محضر دار فلورانسی، مشهور ترین اومانیست قرن خود بود. جمع کننده ی پرشور دست نوشته های کلاسیک که کتابهای متعددی در بزرگداشت بزرگان باستان نوشته است.
جهان بینی مسیحی قرون وسطایی
داوری برای سنجش ارزش های قرون وسطایی بستگی به دیدگاه دارد. فکر عصر «میانی» یا «وسطایی» را اغراق زدایانِ نکته بین، از اومانیست های ایتالیایی قرن چهاردهم گرفته تا راسیونالیست هایِ فرانسوی قرن هجدهم، بر سر
درباب منطق علوم اجتماعی
در چنین مناظره ای برای نفر دوم راهی باقی نمی ماند، جز این که یا مانند یک وسواسی رفتار کند و یا نشخوارگر اندیشه های نفر اول باشد. برخود لازم می دانم از آقای پوپر به خاطر این که مرا از این موقعیت ناخوشایند...
منطق علوم اجتماعی
تز اول: ما چیزهای زیادی می دانیم که نه تنها شامل موارد جزئی و مورد تردیدی هستند که فقط از دیدگاه روشنفکرانه جالب اند، بلکه دانایی هایی هستند که علاوه بر دارابودن اهمیت عظیم عملی می توانند روشن بینی ژرف...
نگاهی به مناظرهی پوپر-آدورنو
آنچه که در اینجا عمدتاً مورد بحث و بررسی قرار میگیرد مناظره ای است که کارل، ر. پوپرو تئودور. و . آدورنو در سال 1961 انجام گردید. هر چند که بیش از 40 سال است که از تاریخ این مناظره میگذرد اما نظر به اهمیتی...
هرمنویتیک انتقادی به صورت یک شیوه تعبیر علم
گادامر هیئت دور هرمنویتیکی را بدین منظور به کار می گیرد تا عینیت گرایی ذاتی در «علوم انسانی» تاریخ انگارانه و هرمنویتیکالی را طرد کند. وقتی بتی با او بر سر روشن کردن ملاکی جهت
مبانی هرمنویتیک انتقادی
هرمنویتیک تا حدی با دو جنبه مرتبط با هم سرو کار داشته است: مداخله سنت و فهم معنایی که در ذهن قصد شده است. اختلاف میان فلسفه هرمنویتیک و نظریه هرمنویتیکالی حول این مسئله می گردد
فلسفه هرمنویتیک و نظریه هرمنویتیکالی
فلسفه هرمنویتیکی که هایدگر و گادامر بسط دادند، واجد دو عنصر اصلی است: اولی فلسفه ای استعلایی که تحت عنوان "هرمنویتیک واقع بودگی" (هایدگر) و "هرمنویتیک فلسفی"
هرمنویتیک فلسفی گادامر
گزارش مختصر من از مساهمت گادامر در نظریه هرمنویتیک، چنین بسطی را اولاً با عطف توجه به تبیین وی از شأن تاریخی تفهم، پیش از آنکه به شأن زبانی آن، بخصوص در نسبتش با کلیت مسأله ی