علم جامعه شناسی، علم جدیدی است. اساس و پایه های این رشته، درنیمه دوم قرن 19 پی ریزی شده است. معمولاً، مؤسس و پایه گذاری این رشته جدید را آگوست کنت دانشممند فرانسوی (1798-1853) می دانند. به اعتقاد نویسندگان

کار آپل در حوزه هرمنویتیک را هابرماس دنبال کرده است. هر دو به سبب نگرشهایی که با فلسفه هرمنویتیک بسط یافته است، ملاحظات فرانظری مناسبی یافتند که مرتبط با کنش اجتماعی

اگر انسان را مبدا آفرینش علوم و فنون بدانیم و دست یابى به علوم و فنون مختلف را نیز مقدمه جهان شناسى و نیز آن را مقدمه خداشناسى و معبود شناسى بدانیم، آن چنان که

بى شک انقلاب اسلامى ایران یکى از مهم ترین انقلاب هاى تاریخ معاصر به شمار مى رود. لذا متفکران، مراکز تحقیقاتى و دانشگاهى نیز به این حادثه مهم پرداختند تا

ابن خلدون، زاده و پرورش یافته شمال آفریقا است؛ سرزمینی که در گذشته های دور، در حوزه تمدّن کارتاژها، رومیها، واندالها، ویزیگوتها و رومیان شرقی قرار داشت.

جامعه شناسان قرن نوزدهم و بیستم اروپا، در سطح قابل ملاحظه ای به سنخ بندیهای دوگانه ی (1) جوامع دست زده اند، (2) ولی پیش از آنان، ابن خلدون با گستردگی و عمق

به نظر ابن خلدون، پیدایش حکومت مسبوق به پیدایش جامعه است و پیدایش جامعه را نیز می توان بر اساس طبیعت انسان تبیین کرد. خلاصه اینکه انسان به حکم طبیعت خویش

عبدالرحمان بن خلدون حضرمی، در رمضان 732 هـ.ق. در خانواده ای از مسلمانان اندلس ساکن در تونس به دنیا آمد. پژوهشگران اجداد وی را به یکی از قبایل یمنی نسبت داده اند که

بحث اصالت جامعه، علاوه بر آنکه یک بحث فلسفی درباره ی جامعه است، در واقع مکمل بحث تعریف علم مدنی و موضوع آن نیز هست. خواجه نصیر در این بحث،

جوامع انسانی و بر اثر ارتباطات و تبادلهای علمی و فرهنگی و اقتباس بهترینها، به رشد و توسعه ی علمی و فرهنگی دست می یابند و میزان رشد و توسعه ی فرهنگی آنان،