انقلاب الجزایر در مرحله ی پس از پیروزی

الف – حاکمیت گروه های انقلابی

پس از خروج فرانسه از الجزایر و دستیابی به استقلال، کسانی که در رأس نهضت استقلال طلبانه قرار داشتند به قدرت رسیدند. ابتدا «فرحت عباس» به عنوان رییس جمهور برگزیده شد و احمد «بن بلاّ» هم پست نخست وزیری را اشغال نمود. وی اعضای کابینه ی خود را از میان افسران سابق نهضت مقاومت برگزید. پس از اندکی «بن بلاّ» به مقام ریاست جمهوری رسید. اینان در صدد بودند تا جامعه ی نوین الجزایر را بر اساس اصول و مبانی سوسیالیسم بنا کنند. بن بلا از سوسیالیسم مارکسیستی طرفداری می کرد. اما جامعۀ آرمانی سرهنگ هواری بومدین که در این زمان نخست وزیر بود، براساس برداشتی دو گانه از سوسیالیسم و اسلام بود. این اختلاف عقیده باعث شد که بومدین در سال 1965 م با یک کودتای ناگهانی بن بلاّ را از قدرت برکنار و خود در مسند قدرت قرار گیرد. بومدین تا زمانی که بر سر کار بود. با قدرت و اقتدار کامل، یکه تاز میدان سیاست و حاکمیت آن کشور بود.(1)

ب – تحولات بعدی انقلاب و سرانجام آن

جامعه ی الجزایر پس از کسب استقلال، بیشتر شبیه به یک سرزمین غارت شده بود تا یک کشور، زیرا طی مدت 130 سال حضور یغماگران فرانسوی در این کشور، تمامی پست های کلیدی و امور فنی، مدیریت، پزشکی و بهداشتی و سایر امور تخصصی را در انحصار گرفته بودند. جنگ های پی در پی استقلال طلبی سبب ویرانی کشور گردیده بود و بیش از دو میلیون آواره، نیم میلیون پناهنده در سایر کشورها، 400000 کودک یتیم و حداقل دو میلیون نفر بی کار بر جای نهاده بودند. با خروج هشت صد هزار مهاجر که در آستانه ی انقلاب الجزایر، در پرونده ها، اسناد و ماشین آلات، خراب کاری کرده بودند، به درهم ریختگی جامعه الجزایر افزوده شده بود. رهبران الجزایر با تدوین قانون اساسی جدید، به رغم این که این کشور در زمره ی کشورهای اسلامی قرار داشت به سوسیالیسم روی آوردند. آن ها گرچه طعم تلخ ایدئولوژی های وارداتی را در حین مبارزه چشیده بودند اما این اشتباه را یک بار دیگر تکرار کردند. بدین صورت بحران فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی به صورت آتش زیر خاکستر پنهان ماند. تا این که مردم مسلمان آن کشور پس از پیروزی انقلاب اسلامی با الهام از رهبری الهی امام خمینی ره و ایمان مذهبی خود در سال 1369 ه. ش در انتخابات شهرداری ها و سپس در انتخابات پارلمانی آن کشور با رأی قاطع خود جبهه نجات اسلامی آن کشور به رهبری عباس مدنی را که خواهان حکومت اسلامی به شیوه ی ایران بود، به نمایندگی خود انتخاب نمودند. اما وابستگانِ به بیگانه در آن کشور چون تحمل حکومت اسلامی را نداشتند، با ابطال انتخابات شهرداری ها و پارلمان آن کشور، الجزایر را دچار یک بحران فزاینده ی دیگر کردند که تا امروز هم چنان ادامه دارد.

پی نوشت:

1 . اوضاع معاصر کشورهای اسلامی، جاسم مرغی، ص 43 – 44.