جوئت، فرنک بالدوین

[frank baldwin juet]
Frank Baldwin Jewet
(ت. پَسادینا، کلیفارنیا [کالیفرنیا]، 14 شهریور 1258/ 5 سپتامبر 1879؛ و. سامیت، نیوجرزی، 27 آبان 1328/ 18 نوامبر 1949)، ارتباط از راه دور.
جوئت، خلف یک رشته‌ی دراز از نیاکان نیوانگلندی ای که سابقه شان به روزهای مهاجرت‌ می‌رسید، پسر استنلی جوئت و فیبی مید بود. والدین او، که در اصل اهل سین سیناتی بودند، به کلیفارنیا نقل مکان کردند و در آنجا پدرش یکی از کارمندان پیشگام راه آهن بود. جوئت در «مؤسسه‌ی پولی تکنیک تروپ» در پسادینا (اکنون «مؤسّسه‌ی فنّاوری کلیفارنیا») به تحصیل پرداخت؛ و در سال 1277، بعد از فراغت از تحصیل، به دانشگاه شیکاگو رفت تا با البرت مایکلسن کار کند؛ شخص اخیر بعداً اولین دانشمند امریکایی شد که جایزه‌ی نوبل دریافت کرد (1286). جوئت، قبل از آن که در 1281 درجه‌ی دکتری در فیزیک دریافت کند، به ابداع ماشینی آزمایشگاهی برای ساختن توریهای پراشی که در تجزیه های مربوط به طیف نگاری مورد استفاده بودند کمک کرد و رفاقتی مادام العمر نیز با شخص دیگری که بعدها برنده‌ی جایزه‌ی نوبل شد، اما در آن موقع مربی جوانی در همان بخش بود، یعنی با رابرت ا. میلیکن، برقرار ساخت.
جوئت بعداً به مدت دو سال در «مؤسّسه‌ی فنّاوری مسچوسیتس» به تدریس پرداخت. در 1283 به بخش مهندسی «شرکت امریکایی تلفن و تلگراف»، که اداره‌ی مرکزیش در آن زمان در باستان بود، پیوست. در آنجا قضاوت فنّی و مدبرانه‌ی بسیار خوب او بسرعت توجّه را جلب کرد. وقتی که آن بخش در سال 1286 به نیویورک نقل مکان کرد، آزمایشگاه آن با بخش مهندسی «وسترن الکتریک»، شعبه‌ی تولیدی شرکت، یکی شده بود. جوئت کارش را تا سال 1291 به عنوان مهندس پخش در نیویورک ادامه داد، و پس از آن دستیار مهندس ارشد شد و مسئولیّت اداره‌ی بخش جدیدالتّاسیس تحقیقات به او واگذار گردید. مسئولیّت اصلی او ایجاد خطّ تلفن سرتاسر قارّه بود که نیویورک را با سانفرانسیسکو متقارن با «نمایشگاه بین المللی پاناما- پاسیفیک» در سال 1294 به هم‌ می‌پیوست.
جوئت معتقد بود که جزء قاطع و ضروری عبارت از یک تقویت کننده‌ی قابل اطمینان تر برای مدارهای تکرار کننده ای است که در فواصل منظّم در طول تمام خطوط انتقال نصب شده اند. بنا به پیشنهاد میلیکن، او هـ. د. آرنلد را اجیر کرد تا در این رشته‌ی جدید فیزیک الکترونی تحقیق کند، و آرنلد مسأله را با ابداع یک مدل تولید از تقویت کننده‌ی لامپ خلأ سه الکترودیِ دِفارست (triod= سه راهی) بسرعت حل کرد. پیشرفتهای آرنلد در این ابداع (عمدتاً در خلأ زیاد) تهیه‌ی تقویت کننده های الکترونی با اجرای قابل پیش بینی و عمر طولانی را مقدور ساخت، و بخش خدمات نیویورک- سانفرانسیسکو در برنامه وارد شد.
وقتی که «آزمایشگاههای تلفون بل» در سال 1304 تشکیل شدند، جوئت اوّلین رئیس و آرنلد مدیر تحقیقات شد. آنان با همکاری یکدیگر، آزمایشگاههائی که یکی از بهترین مراکز تحقیق صنعتی بود دایر کردند و بر کارهای بل در زمینه‌ی سیستمهای ارتباط رادیویی، تلفون کاریر، فیلم متحرک ناطق، گرامافون برقی، انتقال تصاویر به وسیله‌ی تلفون، تلفنون ماورای اقیانوس، و تلگرامهای سریع نظارت داشتند. جوئت از نخستین طرفداران این عقیده بود که بخش تحقیق در داخل تشکیلات صنعتی باید تقریباً مستقل باشد، و با رهبری او که به عنوان رئیس و مدیر هیأت امنا تا موقع بازنشستگی در سال 1323 ادامه داشت، نظر وی به موفقیت آمیزترین نحو تحقّق یافت.
جوئت، علاوه بر وظیفه اش در دستگاه بل، در «واحد مخابرات ارتش ایالات متحد» در جنگ جهانی اوّل نیز مأموریت داشت و در چند مقام مهم خدمت کرد. از 1312 تا 1314 عضو «هیأت علمی مشاور علمی روزولت»، و در جنگ جهانی دوم یکی از هشت عضو «کمیته‌ی پژوهش دفاع ملیِ دفتر پژوهش و توسعه‌ی ملی» بود. بعد از انفجارات اتومی به نفع کنترل غیرنظامی تحقیقات علمی سخنرانی کرد.
او افتخارات علمی و حرفه ای بسیاری بدست آورد، از جمله ریاست «مؤسسه‌ی مهندسان برق امریکا» (1301-1302) و ریاست «فرهنگستان ملی علوم» (1318-1326)- اوّلین باری بود که یک دانشمند صنعتی برای آن مقام انتخاب شده بود.
جوئت در 1284 با فنّی فریزبی، اهل راکفردِ ایلینویز، که همکلاس او در دوره‌ی عالی فیزیک در دانشگاه شیکاگو بود، ازدواج کرد؛ فَنی در سال 1327 بدرود حیات گفت؛ آنها صاحب دو پسر بودند.

کتابشناسی

زندگینامه ای با عنوان «The career of Frank Baldwin Jewet»، به قلم جان میلز، دوست و همکار جوئت، به مناسبت بازنشستگی او، در BLR، 22 (1944)، 541-549، انتشار یافت و به دنبال آن اطلاعیه ای درباره‌ی پنج دوره عضویت سالانه‌ی جوئت در «علوم فیزیکی» به افتخار وی صادر شد. برای آگاهی از یک زندگینامه، در پی آن به فهرستی از آثار، مقاله‌ی ا. ا. باکلی، در BMNAs، 27 (1952)، 238-264. سوگنامه ها مندرجند در BLR، 27 (1949)، 442-445؛ NYT (19 نوامبر 1949)؛ و PIRE، 38 (1950)، 189.
منبع مقاله :
گیلیپسی، چارلز کولستون؛ (1387)، زندگینامه علمی دانشوران، ترجمه: احمد آرام... [و دیگران]، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ نخست