19 مرداد 1387 / 7 شعبان 1429 / 9 اوت 2008
1) 7شعبان سال242هجري قمري: «ابراهيم بن عباسي صولي» از شاعران مشهور عرب و كاتب نامي قرن سوم هجري در شهر سامرا درگذشت. وي به ابواسحق و ابوبكر مكنّي بود و به ابن صولي مشهور بود. او علوم ادبي را از اديبان بزرگ عصرخود فراگرفت و از خردسالي به سرودن شعر پرداخت و بعد از مدتي هنگامي كه نوجواني بيش نبود در اين امر بزرگ بر ديگران پيشي جست. ابن صولي اشعار خود را به نيك وبد تقسيم ميكرد و گاهي از يك قصيده تنها يك يا دو بيت زيبا را در دفترش يادداشت ميكرد، از اين رو ديوان او بسيار مختصر، دلنشين و شيواست. ابن صولي در مدح حضرت امام رضا(ع) اشعار بسيار سروده و از آن حضرت روايتهاي متعدد نقل كرده است. سرودهها و مدايح اين شاعر عرب در« عُيونُ اخبارالرِّضا» نيز تأييد شده است.
2) 7شعبان سال398هجري قمري: « ابُوعلي عيسَي بن اِسحاق زُرعَه» فيلسوف و مترجم مسيحي يعقوبي ديده ازجهان فروبست. وي مردي از دانش دوست و اهل مطالعه و كتابخواني بود و به نكات ظريف فلسفه آگاهي كامل داشت. ازاين رو نويسندگان همعصرش وي را از پيشگامان علم منطق و فلسفه و از مترجمان چيره دست سرياني به عربي برشمرده و گفتهاند: «او از اولين مترجمان آثار ارسطو و جالينوس بوده است». نوشتههاي ابن زرعه شامل ترجمه كتابهاي ارسطو و جالينوس؛ و تأليفاتش در باب علم منطق، فلسفه و كلام مسيحي است كه نام بيشتر آنها در كتاب«الفِهرسْتِ اِبْن نَدَيم» آمده است. ابن زرعه سرانجام در اثر ابتلا به فلج درگذشت.
3) 7شعبان سال1112هجري قمري: سيد عبدالله جزايري ازعلماي بزرگوار شيعي درشوشتر متولد شد. سيد عبدالله در16سالگي به مرتبه والايي ازعلم رسيد و پس ازآن به شوق ديدار بزرگان علم و دين و اهل فضل به سفررفت. وي بعد ازچند سال دانش اندوزي به زادگاهش شوشتر بازگشت و به نشرعلوم و معارف ديني مشغول شد و دركنار تدريس ازتأليف و تصنيف آثار ارزشمند غافل نشد. سيد عبدالله جزايري روحيه جستجوگرانه درخورتوجهي داشت بطوريكه براي خواندن و آموختن انجيل، تورات و اوستا ازعلماي اديان مسيحي، يهودي و زرتشتي درخواست كرد كه به او تعليم دهند. سيد عبدالله بعد ازمرگ پدرش قضاوت، تدريس و امامت جمعه را بعهده گرفت. ازسيد عبدالله جزايري آثاري چون «ديوان شعر» باقيست.
4) 7شعبان سال1391هجري قمري: آيت الله حاج سيد هبة الله امام ازعلماي بزرگوارعلوم و معارف اسلامي درتهران بدرود حيات گفت. آيت الله هبة الله امام ازاهالي دزفول بود و تحصيلات خود را تا اخذ درجه اجتهاد در درفول، وحوزه نجف گذراند. ايشان پس ازاتمام تحصيل به اهواز رفت و به تدريس، تحقيق و تأليف مشغول شد. آيت الله هبة الله امام دركنار امورفرهنگي و تدريس، به امورشرعي و عرضي مردم نيزرسيدگي مي كرد. سالهاي آخرعمر آيت الله هبة الله امام درتهران سپري شد. ازآثار متعدد ايشان مي توان «نداي خرد درباره اصول دين، دو گمشده، نغمه هاي خرد و اسرار خلقت ازپيدايش بشر» را نام برد.
