چگونه حمله قلبی بر بدن تأثیر می‌گذارد

اثرات حمله قلبی در بدن به چندین عامل مانند شدت حمله و فاصله زمانی بین حمله و دریافت درمان بستگی دارد.
هر ناحیه از بدن ما برای زنده ماندن نیاز به تأمین اکسیژن و مواد مغذی به قدر کفایت دارد. خون مواد مغذی حیاتی و اکسیژن را به نقاط مختلف بدن حمل می‌کند. وظیفه گردش خون توسط قلب انجام می‌شود. از سوی دیگر، قلب منابع و ملزومات مورد نیاز خود را از دو شریان کرونری تأمین می‌نماید. چنانچه هر یک از این عروق مسدود شوند، بخشی از قلب به دلیل کمبود اکسیژن آسیب می‌بیند. این امر موجب درد قفسه‌ی سینه، سرگیجه و مشکلات تنفسی می‌شود. چنین وضعیتی را حمله‌ی قلبی نام گذاری کرده‌اند.

علل

علت اصلی حمله قلبی رسوب لایه‌ای ضخیم از پلاک بر روی دیواره‌ی داخلی عروق است. کلسترول، مواد چرب و کلسیم ترکیبات اصلی پلاک را تشکیل می‌دهند. این فرایند رسوب پلاک در دیواره‌های داخلی عروق بزرگ معمولاً از دوران کودکی ما آغاز می‌شود، اما سی سال یا بیشتر طول می‌کشد تا به سطح هشدار دهنده برسد یعنی زمانی که می‌تواند حیات و زندگی فرد را مورد تهدید قرار دهد. وضعیت ایجاد شدن پلاک در داخل عروق به آترواسکلروز (تصلب شرایین) اشاره دارد که این فرایند به دلیل وجود عوارض خاصی مانند دیابت، فشار خون بالا، کلسترول و همچنین کشیدن سیگار سرعت بخشیده می‌شود.
با افزایش سطوح پلاک، جریان خون به قلب محدود می‌شود. در نتیجه‌ی کاهش خون به قلب، کاهش قابل توجهی در میزان اکسیژنی که به آن می‌رسد، بوجود می‌آید. میوکارد یا لایه میانی دیواره قلب که جریان خون را در داخل و خارج از قلب کنترل می‌کند، به شدت تحت تأثیر این وضعیت قرار می‌گیرد. انسداد کامل در هر یک از شریان‌ها منجر به حمله قلبی می‌شود. یکی دیگر از علل ممکنه، اسپاسم شریان کرونر است. این اتفاق عمدتاً به دلیل سیگار کشیدن، استرس و یا عوارض جانبی مواد مخدر رخ می‌دهد.

اثرات آن بر بدن

چنانچه فرد در دو ساعت اول حمله قلبی کمک پزشکی دریافت نماید، امکان آسیب غیر قابل برگشت می‌تواند کاهش یابد. با این حال، در صورت حمله‌ی شدید قلبی، آسیب دائمی به عضله قلب یا مرگ، غیر محتمل نخواهد بود. آسیب وارده به عضله قلب، موجب ناتوانی قلب شده و قادر به انبساط و انقباض مرتب و همیشگی خود نبوده که این به نوبه‌ی خود به ایجاد چندین عارضه می‌انجامد.
حمله قلبی می‌تواند به ریتم نامنظم ضربان قلب منجر شود. این وضعیت به عنوان آریتمی شناخته می‌شود، که می‌تواند قلب را بیش از پیش تضعیف کرده و حتی ممکن است خطر جانی به همراه داشته باشد. این وضعیت اندکی پس از حمله بوده و اغلب حتی پس از آنکه فاز شدید حمله به پایان رسیده، باز ادامه می‌یابد. حمله قلبی همچنین می‌تواند منجر به ایجاد مشکلاتی در دریچه‌های قلب شود که جهت جریان خون را کنترل می‌کنند. مشکلاتی مانند نشت یا تراوش بسیار جدی بوده و ممکن است منجر به مرگ شود.
اثر دیگر آن، نارسایی احتقانی قلب را شامل می‌شود. این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که قلب ظرفیت و توانایی خود را به عنوان یک پمپاژ جهت گردش خون در داخل بدن به دلیل آسیب‌های ناشی از حمله بر روی عضله‌ی بطن چب از دست دهد. در نتیجه، خون اکسیژن‌دار شده نمی‌تواند به اندام‌های بدن رسیده و در داخل قلب انباشته می‌شود. کمبود اکسیژن در اندام سبب خستگی، افزایش وزن بدن به دلیل تجمع مایع و دیگر مشکلات این چنینی می‌شود.
حمله قلبی می‌تواند به پارگی میوکارد منجر شود. با این حال، این اتفاق خیلی متعارف نبوده و معمولاً در ظرف ده روز اول پس از حمله قلبی خود را نشان می‌دهد. در اینجا، به دلیل افزایش فشار بر دیواره‌های ضعیف داخلی قلب، بخشی از عضله قلب ممکن است پاره شود و به دلیل ناتوانی قلب در پمپاژ درست و مناسب خون به بیرون، این فشار افزایش می‌یابد. این نوع پارگی در عضله قلب باعث خونریزی شدید شده که می‌تواند کشنده باشد.
حمله قلبی به این معنا نیست که فرد مجبور است تمام عمر خود را در رنج بسر برد. اگر آسیب وارده شدید نباشد، بیمار می‌تواند بهبود یافته و کار و تمام دیگر فعالیتهای معمول خود را پس از چند ماه از سر بگیرد. با این حال، مراجعه‌ی مرتب به پزشک جهت معاینه‌ی جسمی و مراقبت‌های مناسب به منظور اجتناب از هرگونه حمله‌ی قلبی در آینده، ضروری است.