احمد تفضلی ایران شناس برجسته
دکتر احمد تفضلی (۱٣۱۶ اصفهان - ۲۴ دی ۱۳۷۵ تهران ) - استاد ایران‌شناسی دانشگاه تهران و عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی در بنياد شاهنامه همكار استادانی چون مجتبی مینوی و دكتر عباس زریاب خویی بودند. نیز سابقهء همکاری با دانشنامه ایرانیکا و دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی را داشت.
ديپلم ادبي از دارالفنون، كارشناسي زبان و ادبيات فارسي از دانشگاه تهران با احراز رتبهء اول، شروع دكتري ادبيات فارسي در دانشگاه تهران و ادامهء آن در رشته ی فرهنگ و زبان‌هاي باستاني در مدرسهء زبان‌هاي شرقي و مطالعات افريقايي دانشگاه لندن، دوره‌اي در پاريس در محضر دومناش و اخذ دكتراي فرهنگ و زبان‌هاي باستاني در تهران، خلاصه‌اي از كارنامه ی تحصيلي اوست.
تفضلي در سال ۱٣۴۷ پس از پژوهش‌گري در اداره ی فرهنگ عامه و در بنياد فرهنگ ايران، رسماً به هيئت علمي دانشگاه تهران پيوست و در حقيقت خانه‌اش را بازيافت. معلمي دانش‌مند و موفق كه هميشه به استادي دانشگاه تهران افتخار مي‌كرد و در حقيقت افتخار دانشگاه تهران بود. او در سال ۱٣۷۰ به عضويت پيوسته ی فرهنگستان زبان و ادب فارسي درآمد و در همان حال عضويت چندين مجمع علمي داخل و خارج را به عهده داشت. سه جلد از كتاب‌هايش جوايز كتاب سال را به دست آورد. از طرف آكادمي فرانسه جايزه معروف گيرشمن به او اهدا گرديد و دانشگاه سن‌پترزبورگ در سال 1996 به او دكتراي افتخاري داد.
افزون بر اين، احمد تفضلي ويژگي‌هايي برجسته نيز از لحاظ اخلاقي، علمي و عملي داشت كه او را بدل به يك شخصيت فرهنگي كم نظير مي‌كرد: انديشه و روشي عالمانه داشت، برنامه‌ريز بود و سازنده، سخت‌كوش و پركار و هميشه با روي‌خوش پاسخ‌گو و سايه‌دار بود، «جوان پرور» و دوست داشت استعدادهاي جوان را ببالاند. در مسائل علمي كمال طلب بود و در اين زمينه به‌هيچ‌وجه به كم و ناقص بسنده نمي‌كرد. در جلسات كم سخن مي‌گفت، ولي هميشه آخرين و منطقي‌ترين نظر را مي‌داد. در مقاله‌هاي خود به اختصار قايل بود و تنها اگر سخني تازه براي گفتن و مطلبي نو براي نوشتن داشت، لب مي‌گشود و قلم بر مي‌گرفت. انساني خردگرا بود ولي به‌موقع، احساساتي به لطافت باران بهاري داشت. از شعر خوب لذت مي‌برد و درجوار كارهاي علمي، رُمان مي‌خواند و با موسيقي دم‌ساز بود و آهنگ ديلمان آهنگ محبوب او. به علم و عالم احترام خاصي مي‌گذاشت و دانش‌مندان و استادان خود را سخت بزرگ مي‌داشت و خود نيز هميشه مورد احترام بزرگان بود.
در روز ۲۴ دی ماه ۱۳۷۵ هنگامی که با اتومبیل خود از دانشگاه تهران به سوی خانه‌اش در حرکت بود، حدود ساعت ۲ بعد از ظهر در شمیران ناپديد شد و حدود ساعت ۹ شب ماموران گشت پاسگاه انتظامی باغ فیض، جسد او را در کنار اتومبیلش پیدا کردند. وی از قربانیان قتل های زنجیره ای به شمار می رود.
منبع:ویکی پدیا
ديپلم ادبي از دارالفنون، كارشناسي زبان و ادبيات فارسي از دانشگاه تهران با احراز رتبهء اول، شروع دكتري ادبيات فارسي در دانشگاه تهران و ادامهء آن در رشته ی فرهنگ و زبان‌هاي باستاني در مدرسهء زبان‌هاي شرقي و مطالعات افريقايي دانشگاه لندن، دوره‌اي در پاريس در محضر دومناش و اخذ دكتراي فرهنگ و زبان‌هاي باستاني در تهران، خلاصه‌اي از كارنامه ی تحصيلي اوست.
تفضلي در سال ۱٣۴۷ پس از پژوهش‌گري در اداره ی فرهنگ عامه و در بنياد فرهنگ ايران، رسماً به هيئت علمي دانشگاه تهران پيوست و در حقيقت خانه‌اش را بازيافت. معلمي دانش‌مند و موفق كه هميشه به استادي دانشگاه تهران افتخار مي‌كرد و در حقيقت افتخار دانشگاه تهران بود. او در سال ۱٣۷۰ به عضويت پيوسته ی فرهنگستان زبان و ادب فارسي درآمد و در همان حال عضويت چندين مجمع علمي داخل و خارج را به عهده داشت. سه جلد از كتاب‌هايش جوايز كتاب سال را به دست آورد. از طرف آكادمي فرانسه جايزه معروف گيرشمن به او اهدا گرديد و دانشگاه سن‌پترزبورگ در سال 1996 به او دكتراي افتخاري داد.
افزون بر اين، احمد تفضلي ويژگي‌هايي برجسته نيز از لحاظ اخلاقي، علمي و عملي داشت كه او را بدل به يك شخصيت فرهنگي كم نظير مي‌كرد: انديشه و روشي عالمانه داشت، برنامه‌ريز بود و سازنده، سخت‌كوش و پركار و هميشه با روي‌خوش پاسخ‌گو و سايه‌دار بود، «جوان پرور» و دوست داشت استعدادهاي جوان را ببالاند. در مسائل علمي كمال طلب بود و در اين زمينه به‌هيچ‌وجه به كم و ناقص بسنده نمي‌كرد. در جلسات كم سخن مي‌گفت، ولي هميشه آخرين و منطقي‌ترين نظر را مي‌داد. در مقاله‌هاي خود به اختصار قايل بود و تنها اگر سخني تازه براي گفتن و مطلبي نو براي نوشتن داشت، لب مي‌گشود و قلم بر مي‌گرفت. انساني خردگرا بود ولي به‌موقع، احساساتي به لطافت باران بهاري داشت. از شعر خوب لذت مي‌برد و درجوار كارهاي علمي، رُمان مي‌خواند و با موسيقي دم‌ساز بود و آهنگ ديلمان آهنگ محبوب او. به علم و عالم احترام خاصي مي‌گذاشت و دانش‌مندان و استادان خود را سخت بزرگ مي‌داشت و خود نيز هميشه مورد احترام بزرگان بود.
در روز ۲۴ دی ماه ۱۳۷۵ هنگامی که با اتومبیل خود از دانشگاه تهران به سوی خانه‌اش در حرکت بود، حدود ساعت ۲ بعد از ظهر در شمیران ناپديد شد و حدود ساعت ۹ شب ماموران گشت پاسگاه انتظامی باغ فیض، جسد او را در کنار اتومبیلش پیدا کردند. وی از قربانیان قتل های زنجیره ای به شمار می رود.
منبع:ویکی پدیا
