معرفی به‌دانه و خواص درمانی آن

قسمت مرکزی میوه‌ی به تشکیل شده از 5 توده بهم چسبیده و در هر توده بهم چسبیده چند دانه‌ی لعابدار (به‌دانه) وجود دارد.

طبیعت بهدانه:

طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن سرد و تر است.
ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در به‌دانه و پوشش خارجی آن:
گلوکوزید آمیگدالین، امولسین، پروتئین‌های مختلف، روغن ثابت و موسیلاژ در آن یافت شده است.

بیشتر بخوانید: خواص دارویی گیاه به

 

نحوه مصرف:

معمولاً به‌دانه را در آب جوش خیسانده و از لعاب آن استفاده می‌کنند و در طب سنتی برای درمان بیماری‌ها نحوه و مقدار مصرف آن را پزشک تشخیص داده و تجویز می‌کند.

خواص درمانی:

رفع کننده التهاب‌های داخلی مخاط دهان و ضد سرفه‌های گرم و خشک، بازکننده گرفتگی صدا و برطرف کننده جراحات گلو، تسکین دهنده حرارت معده و ضد تب، نرم کننده سینه و جویدن آن تقویت کننده نیروی جنسی می‌باشد. در ضمن برای اسهال، خشونت حلق، سوزش زبان و دهان و خشکی زبان نیز مفید است. در استعمال خارجی لعاب آن ضد التهاب و التیام‌بخش ترک‌های پوستی (لب، نوک پستان خانم‌ها و ترک شقاق)، سوختگی‌ها، سرمازدگی و ناراحتی‌های بواسیر می‌باشد. لعاب به‌دانه جایگزین مؤثری به جای کرم ضد آفتاب است.

تذکر:

پوست دانه‌ی به را نباید در مصارف داخلی به صورت له شده از مغز جدا کرد زیرا در مجاورت آب ایجاد اسید سیانیدریک نموده و سمّیت فراهم می‌آورد. در ضمن خوردن به‌دانه به صورت خام مضر است زیرا رگ‌های بدن را مسدود می‌سازد و چون طبیعت به‌دانه گرم است استفاده از آن برای اشخاص گرم مزاج توصیه نمی‌شود.
منبع مقاله :
صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.