که تا ابد بريده باد ناي او |
|
فغان ز جغد جنگ و مرغواي او |
گسسته و شکسته پر و پاي او |
|
بريده باد ناي او و تا ابد |
کز او بريده باد آشناي او |
|
ز من بريده يار آشناي من |
که کس امان نيابد از بلاي او |
|
چه باشد از بلاي جنگ صعبتر؟ |
وز استخوان کارگر، غذاي او |
|
شراب او ز خون مرد رنجبر |
که جان برد ز صدمت صلاي او |
|
همي زند صلاي مرگ و نيست کس |
به هر دلي مهابت نداي او |
|
همي دهد نداي خوف و ميرسد |
به هر طرف کشيده تارهاي او |
|
همي تند چو ديوپاي در جهان |
فتد به جان آدمي عناي او |
|
چو خيل مور گرد پارهي شکر |
به حلقها گره شود هواي او |
|
به هر زمين که باد جنگ بروزد |
چو چشم شير لعلگون قباي او |
|
به رزمگه خداي جنگ بگذرد |
نهيب مرگ و درد ويل و واي او |
|
به هر زمين که بگذرد، بگسترد |
مسلطاند و رنج و ابتلاي او |
|
جهانخواران گنجبر به جنگ بر |
سرشت جنگباره و بقاي او |
|
ز غول جنگ و جنگبارگي بتر |
جهانخواران غرب و اولياي او؟ |
|
به خاک مشرق از چه رو زنند ره |
ز گندم و جو و مس و طلاي او |
|
به نان ارزنت بساز و کن حذر |
رود زر تو سوي کيمياي او |
|
به سان که که سوي کهربا رود |
نه ترسم از غرور و کبرياي او |
|
نه دوستيش خواهم و نه دشمني |
مخور فريب جاه و اعتلاي او |
|
همه فريب و حيلت است و رهزني |
مبين به چشم ساده در غناي او |
|
غناي اوست اشک چشم رنجبر |
که شومتر لقايش از عطاي او |
|
عطاش را نخواهم و لقاش را |
عطاي وي کريه چون لقاي او |
|
لقاي او پليد چون عطاي وي |
شکفته مرز و باغ دلگشاي او |
|
کجاست روزگار صلح و ايمني؟ |
فروغ عشق و تابش ضياي او |
|
کجاست عهد راستي و مردمي؟ |
فروغ عشق و تابش ضياي او |
|
کجاست عهد راستي و مردمي؟ |
حيات جاوداني و صفاي او |
|
کجاست دور ياري و برابري؟ |
بقاي خلق بسته در فناي او |
|
فناي جنگ خواهم از خدا که شد |
که دل برد سرود جانفزاي او |
|
زهي کبوتر سپيد آشتي! |
جدا کنند سر به پيش پاي او |
|
رسيد وقت آنکه جغد جنگ را |
مديح صلح گفتم و ثناي او |
|
بهار طبع من شکفته شد چو من |
که پارسي شناسد و بهاي او |
|
بر اين چکامه آفرين کند کسي |
« فغان از اين غراب بين و واي او» |
|
شد اقتدا به اوستاد دامغان |