انجمن کردهاند زاغ و زغن |
|
باز بر شاخسار حيله و فن |
خار رسته به جايگاه سمن |
|
زاغ خفته در آشيان هزار |
گلبنان را دريده پيراهن |
|
بلبلان را شکسته بال نشاط |
آب پوشيده زين خطر جوشن |
|
ابر افکنده از تگرگ خدنگ |
شد ز ويرانه جغد سوي چمن |
|
شد ز بيغوله بوم جانب باغ |
به که بلبل برون برد مسکن |
|
زآن چمن کشيان جغدان شد |
وز گل دور مانده از گلشن |
|
کيست کز بلبل رميده ز باغ |
وز زبان بنفشه و سوسن |
|
از کلام شکوفه و نسرين |
که به رنجيم ز آفت بهمن |
|
باز گويد به ماه فروردين |
دست بيگانگان از اين مکمن |
|
به گلستان درآي و کوته کن |
از گل و مل تو را سپاس بود |
|
تا به باغ اندرونت پاس بود |
واي از فتنهي زمستان، واي |
|
اي همايون بهار طبعگشاي! |
بيتو سلطان باغ گشت گداي |
|
بيتو ديهيم لاله گشت نگون |
بيتو شد چشم لاله خونپالاي |
|
بيتو شد روي سبزه خاکآلود |
شد ز کافور، بوستان انداي |
|
تو برفتي ز بوستان و خزان |
خيمه سروبن فتاد از پاي |
|
مخزن سرخ گل برفت از دست |
لاله و نسترن نماند به جاي |
|
سنبل و ياسمين بريخت ز باد |
قمريان با خروش هاياهاي |
|
بلبلان با فغان زارا زار |
در عزت به روي ما بگشاي |
|
اين زمان روزگار عزت توست |
راغ را زينتي دگر بخشاي |
|
باغ را زيوري دگر بربند |
زود بشتاب و سوي باغ گراي |
|
باغ ديري است دور مانده ز تو |
وز خس و خار طرفه انجمني است |
|
که به هر گوشهاي ز تو سخني است |
واي از رنج و ابتلاي شما |
|
آوخ از محنت و عناي شما |
مجلس شوم فتنهزاي شما |
|
به رخ خلق باب فتنه گشود |
زآنکه رفت از ميان بهاي شما |
|
بيبها ماندهايد و بيقيمت |
نه اگر بر خطاست راي شما |
|
دست از اين قيل و قال برداريد |
قصه رانم به صهر شاهنشاه |
|
ورنه زين فتنه و حيل ناگاه |