تاثیر دین بر روابط مادر-فرزندی

چکیده
این مقاله کوششی در راستای تبیین و تشریح یکی از کارکردهای دین در زندگی است. در این مقاله با مطالعه ای که در مدت 23 سال بر روی 867 خانم به همراه فرزندان آن ها توسط محققان دانشگاه میشیگان صورت گرفته است، حضور مستمر در مراسم های مذهبی به عنوان عامل موثر در رابطه مادر-فرزندی نشان داده شده است.

تعداد کلمات : 896 / تخمین زمان مطالعه : 4 دقیقه

در صورتی که دین بخش مهمی از زندگی مادر باشد، این احتمال وجود دارد که وی احساس کند ارتباط بهتری با فرزندان بزرگ خود دارد و از سوی دیگر، احتمال زیادی وجود دارد که فرزندان رابطه بهتری با مادر خود داشته باشند.

این یکی از یافته ها از مطالعه ی 867 خانم و فرزندانشان است که از سوی موسسه ملی سلامت فرزند و رشد انسان حمایت مالی شده است. این مطالعه در مدت 23 سال توسط محققان دانشگاه میشیگان صورت گرفته است.

طبق گزارشی که ویلیام جی اکسین و لیزا دی پیرس، جامعه شناس در موسسه تحقیقات اجتماعی نقل کرده است، مادرانی که به طور متداول در مراسم های مذهبی شرکت می کنند که روابط بهتری با فرزندان بزرگ خود داشته اند. در مقابل مادرانی که به ندرت یا اصلا در چنین مراسماتی شرکت نمی کردند، چنین گزارشی نداده اند و از سوی دیگر فرزندان آن ها هم روابط بهتری را با مادران خود گزارش نکرده اند.
در این مطالعه، اکسین و پیرس که در حال نوشتن رساله دکتری خود در دانشگاه ایالت پنسیلوانیا هستند، مصاحبه های صورت گرفته با مادران را مورد تحلیل قرار دادند. در این مطالعه، هفت مصاحبه از سال 1962، یک سال بعد از این که بچه های شرکت کننده در مطالعه متولد شدند صورت گرفت. بچه ها دو بار زمانی که 18 و 23 ساله بودند، مورد مصاحبه واقع شدند.
 

همه مادران در لحظه مصاحبه اول متاهل بودند و همه در ابتدا در دترویت زندگی می کردند. یازده درصد از آن ها خود را پروتستان پای بند، 30 درصد پروتستان بی قید، 54 درصد کاتولیک و پنج درصد مذاهب دیگر از جمله یهود معرفی کرده بودند.

از مادران و فرزندان بزرگسال آن ها یک سری جمله درباره نحوه ی رابطه عاطفی با همدیگر با کلمات همیشه، معمولا، گاهی یا هرگز درست است، پرسیده شد.
در میان عبارات این جمله بود: «من به نظرات و ایده های مادرم درباره ی امور مهم زندگی احترام می گذارم.» «مادرم مرا درک می کند و به عنوان یک انسان پذیرای من است.» «زمانی که چیزی مرا اذیت می کند، می توانم آن را با مادرم در میان بگذارم.» «من از این که کارهایم را با مادرم انجام می دهم احساس خوبی دارم.»

از مادران خواسته شد که به عبارات مشابهی درباره ی این که چه قدر به فرزندان خود اعتماد دارند، از بودن با آن ها احساس خوبی دارند، به آن ها احترام می گذارند، آن ها را درک می کنند و یا این که تا چه میزان با آن ها حس همزاد پنداری دارند پاسخ دهند.
در صورتی که دین بخش مهمی از زندگی مادر باشد، این احتمال وجود دارد که وی احساس کند ارتباط بهتری با فرزندان بزرگ خود دارد و از سوی دیگر، احتمال زیادی وجود دارد که فرزندان رابطه بهتری با مادر خود داشته باشند.
پژوهشگران سن مادران، تعداد اعضای خانواده، درآمد و وضعیت تاهل را که ممکن است بر کیفیت ارتباط بین مادر و فرزند اثر می گذارد را به عنوان متغیر مستقل کنترل کردند.

بنا بر گفته اکسین، محققان در پژوهش به این نتیجه رسیدند که اهمیت شخصی که یک مادر قبل از این که فرزندش متولد شود تا سن 23 سالگی، برای دین قائل است یک پیش بین قدرت مند نحوه ی ارتباط عاطفی وی با فرزندش می باشد.

اکسین می گوید: «هر اندازه مادر دین را بخش جدا ناپذیر هویت خویش قلمداد می کند، مادر و فرزند رابطه ی بهتری با هم دارند.»
در حالی که شرکت مستمر مادر در یک مراسم مذهبی پیش بینی کرد که وی نگرش مثبتی نسبت به رابطه خود با فرزند دارد اما چنین تلقی مثبتی را از جانب فرزندان بزرگسال این مادران شاهد نبودیم.
پیرس و اکسین این طور احتمال می دهند که شرکت در یک مراسم مذهبی درجه ای را که دین در کل زندگی یک شخص رسوخ کرده را بازتاب نمی کند در حالی که اهمیت شخصی که اشخاص برای دین  قائل هستند، این حقیقت را که چگونه دین بر سایر ابعاد زندگی از جمله روابط خانوادگی اثر می گذارد آشکار می سازد.

به علاوه محققان دریافتند که رابطه ای بین تغییر دین مادر در طول زمان و تغییرات کیفیت رابطه اش با فرزند وجود دارد. اکسین اظهار می کند که این شایع است که افراد بعد از بچه دار شدن، مشارکت خود را در مراسمات مذهبی افزایش می دهند. در صورتی که مادر در 18 سال ابتدایی فرزند خود مذهبی تر شود، رابطه ی با کیفیت تری با فرزند خود در سن 23 سالگی گزارش می کند. در مقابل مادرانی که کمتر در مراسمات مذهبی شرکت می کنند، عمدتا ارتباط با کیفیت ضعیف تری را با فرزندان 23 ساله ی خود گزارش می دهند.

در مجموع پیرس و اکسین به این نتیجه رسیده اند که این مطالعه نشان می دهد که اثرات دین داری مادر بر رابطه مادر فرزندی دراز مدت و پایدار تر است.
محققین، خصوصا هنگامی که فرزندان وارد نوجوانی می شوند خاطر نشان می کنند که دین ورزی همچون غفلت از خطا، صبر و عشق بی قید و شرط به احتمال زیاد راه کارهای ترقی دهنده ی روابط مادر فرزندی را در اختیار مادر و فرزند قرار می دهد.