دانشمندان از واقعیت مجازی برای مطالعه زبان، درمان بیماری‌ها و حرکت رودخانه‌ها استفاده می‌کنند.
واقعیت مجازی
دنیای مجازی می‌تواند با تکنولوژی اندکی در دسترس باشد و این بیشتر از سرگرمی و بازی است. برخی از دانشمندان برای انجام تحقیقات خود از واقعیت مجازی استفاده می‌کنند.
این تحقیقات در مجموعه‌ای از کارهای علمی، فن آوری، مهندسی و ریاضیات با حمایت سخاوتمندانه از بنیادArconic امکان پذیر شده است.
شما می‌توانید با یک هدست وارد واقعیت مجازی شوید و به دنیای دیگری وارد شوید. بدون اینکه نیاز به ترک خانه خود داشته باشید، شما می‌توانید وارد یک سفینه فضایی شوید و پا به کهکشان بگذارید. شما می‌توانید با دوستان خود بازی کنید یا اینکه می‌توانید جراحی یک بیگانه را انجام دهید.
واقعیت مجازی یا VR از فناوری ویژه‌ای برای فریب دادن مغز برای تصور اینکه این تجربیات واقعی هستند، استفاده می‌کند. این یک تکنیک به نام استریوسکوپی (STAIR-ee-OSS-kuh-pee) است که تصویری کمی متفاوت به هر چشم را نشان می‌دهد. این می‌تواند توهم عمیقی را ایجاد کند. مطمئنا این تکنیک باعث می‌شود بازی‌های ویدئویی بیشتر واقعی به نظر برسند. اما VR فقط برای سرگرمی نیست. این تکنولوژی همچنین می‌تواند به دانشمندان کمک کند تا تحقیقات خود را انجام دهند یا آن را با دیگران به اشتراک بگذارند. دانشمندان از VR برای یادگیری بیشتر در مورد افراد و سیارات استفاده می‌کنند.
دانشمندان از VR برای یادگیری بیشتر در مورد افراد و سیارات استفاده می‌کنند. یک مهندس از این فناوری استفاده می‌کند تا بچه‌ها کوه بسازند و رودخانه‌ها را با دست‌های خود خالی کنند. یک دانشمند که زبان مطالعه می‌کند، به مردم یاد می‌دهد که در یک رستوران مجازی زبان فرا بگیرند. پزشک نیز یک بیمار را در یک سفر مجازی به شنا با دلفین‌ها می‌برد. دنیایی که در واقعیت مجازی بازدید می‌کنند واقعی نیستند، اما علمی است.
این تحقیقات در مجموعه‌ای از کارهای علمی، فن آوری، مهندسی و ریاضیات با حمایت سخاوتمندانه از بنیادArconic امکان پذیر شده است.
شما می‌توانید با یک هدست وارد واقعیت مجازی شوید و به دنیای دیگری وارد شوید. بدون اینکه نیاز به ترک خانه خود داشته باشید، شما می‌توانید وارد یک سفینه فضایی شوید و پا به کهکشان بگذارید. شما می‌توانید با دوستان خود بازی کنید یا اینکه می‌توانید جراحی یک بیگانه را انجام دهید.
واقعیت مجازی یا VR از فناوری ویژه‌ای برای فریب دادن مغز برای تصور اینکه این تجربیات واقعی هستند، استفاده می‌کند. این یک تکنیک به نام استریوسکوپی (STAIR-ee-OSS-kuh-pee) است که تصویری کمی متفاوت به هر چشم را نشان می‌دهد. این می‌تواند توهم عمیقی را ایجاد کند. مطمئنا این تکنیک باعث می‌شود بازی‌های ویدئویی بیشتر واقعی به نظر برسند. اما VR فقط برای سرگرمی نیست. این تکنولوژی همچنین می‌تواند به دانشمندان کمک کند تا تحقیقات خود را انجام دهند یا آن را با دیگران به اشتراک بگذارند. دانشمندان از VR برای یادگیری بیشتر در مورد افراد و سیارات استفاده می‌کنند.
دانشمندان از VR برای یادگیری بیشتر در مورد افراد و سیارات استفاده می‌کنند. یک مهندس از این فناوری استفاده می‌کند تا بچه‌ها کوه بسازند و رودخانه‌ها را با دست‌های خود خالی کنند. یک دانشمند که زبان مطالعه می‌کند، به مردم یاد می‌دهد که در یک رستوران مجازی زبان فرا بگیرند. پزشک نیز یک بیمار را در یک سفر مجازی به شنا با دلفین‌ها می‌برد. دنیایی که در واقعیت مجازی بازدید می‌کنند واقعی نیستند، اما علمی است.
رمزگشایی گفتگو
دیوید پترز هنگامی که بزرگ شد، دوست داشت زبان‌های خارجی یاد بگیرد. زبان اول او هلندی بود. او سه زبان دیگر را نیز در مدرسه مطالعه کرد- آلمانی، فرانسوی و انگلیسی.
در مدرسه، کالج و پس از فارغ التحصیلی او بر زبان شناسی تمرکز کرد. این علم زبان انسان است و دوست داشت که هرچه بیشتر آن را یاد بگیرد، پترز بیشتر شروع به تعجب کرد وقتی در مورد آنچه که در مغز ما به هنگام صحبت اتفاق می‌افتد بیشتر مطالعه می‌کرد. او شروع به مطالعه مغز از طریق علوم اعصاب کرد.
او می‌گوید: "در مورد اینکه چگونه مغز گفتار را طی فرآیندی که ما درک نمی‌کنیم، تبدیل می‌کند دنیای بسیار جذابی وجود دارد. پترز یک دانشمند در موسسه مکس پلانک است و روش برقراری ارتباط افراد را بررسی می‌کند. برای پاسخ به برخی از سوالاتش، او یک رستوران مجازی را ساخته است.
در مدرسه، کالج و پس از فارغ التحصیلی او بر زبان شناسی تمرکز کرد. این علم زبان انسان است و دوست داشت که هرچه بیشتر آن را یاد بگیرد، پترز بیشتر شروع به تعجب کرد وقتی در مورد آنچه که در مغز ما به هنگام صحبت اتفاق می‌افتد بیشتر مطالعه می‌کرد. او شروع به مطالعه مغز از طریق علوم اعصاب کرد.
او می‌گوید: "در مورد اینکه چگونه مغز گفتار را طی فرآیندی که ما درک نمی‌کنیم، تبدیل می‌کند دنیای بسیار جذابی وجود دارد. پترز یک دانشمند در موسسه مکس پلانک است و روش برقراری ارتباط افراد را بررسی می‌کند. برای پاسخ به برخی از سوالاتش، او یک رستوران مجازی را ساخته است.
رستوران مجازی
این رستوران واقعی نیست، اما کمک می‌کند که دیوید پترز زبان را مطالعه کند. همانطور که مردم در این دنیای دیجیتال صحبت می‌کنند، او آنچه را که در مغز اتفاق می‌افتد مشاهده می‌کند.
صفحه نمایش صحنه‌های داخل رستوران مجازی را نشان می‌دهد. هر شخصی که در این مطالعه شرکت می‌کند از طریق آواتار یک گارسون یا پیشخدمت پذیرایی می‌شود.
پیترز می‌خواهد آنچه را که در مغز مردم اتفاق می‌افتد، در ارتباط با مشتریان رستوران مجازی از طریق نمادهای آنها پیدا کند. او این کار را با گذاشتن هر فرد که یک کلاه دارای الکترود می‌پوشد انجام می‌دهد.
این سنسورهای کوچک روی سیم‌هایی به خارج از سر وصل می‌شوند. سلول‌های مغز با فرستادن سیگنال‌های کوچک به یکدیگر، باهم ارتباط برقرار می‌کنند. الکترودها به این پالس‌های الکتریکی گوش می‌دهند و سپس آنها را به یک رایانه گزارش می‌دهند. کامپیوتر این فعالیت مغز را به عنوان مجموعه‌ای از خطوط موجی ثبت می‌کند. این فراوری برای الکتروانسفالوگرام نیز استفاده می‌شود.
پیترز از این داده‌ها برای دیدن اینکه کدام بخش مغز در طول گفتگو بیشتر فعال است، استفاده می‌کند. این به او می‌گوید که چگونه مغز فرایندهای مختلف گفتار را درک می‌کند.
به عنوان مثال، روش‌های مستقیم و غیرمستقیمی برای گفتن وجود دارد. پیترز اشاره می‌کند که "لطفا یک سوپ دیگر به من بدهید" یک راه بسیار مستقیم برای برقراری ارتباط است. اما بسیاری از گفتگوهای ما غیر مستقیم هستند. در رستوران مجازی، مشتری ممکن است به سادگی می‌گوید: "سوپ من سرد شده است."
پیترز می‌گوید: "ما این را به راحتی درک می‌کنیم و به این معنی است که مشتری می‌خواهد یک سوپ دیگر داشته باشد". این یک زبان مستقیم است.
پیترز تفاوت‌های فعالیت مغز را زمانی که یک فرد به طور مستقیم از الگوهای گفتاری غیر مستقیم سخن می‌گوید، مطالعه می‌کند. او امیدوار است که چنین تحقیقی یک روز به دانشمندان کمک کند تا اختلالاتی نظیر اوتیسم را درک کنند. اوتیسم وضعیت یا اختلالی است که مردم در زمان صحبت کردن و برقراری ارتباط با مشکل مواجه می‌شوند.
پیترز تفاوت فعالیت‌های مغز را در زمانی که یک فرد به طور مستقیم سخن می‌گوید با وقتی که از الگوهای گفتاری غیر مستقیم استفاده می‌کند را مطالعه می‌کند. او امیدوار است که چنین تحقیقی یک روز به دانشمندان کمک کند تا اختلالاتی نظیر اوتیسم را درک کنند.
صفحه نمایش صحنه‌های داخل رستوران مجازی را نشان می‌دهد. هر شخصی که در این مطالعه شرکت می‌کند از طریق آواتار یک گارسون یا پیشخدمت پذیرایی می‌شود.
پیترز می‌خواهد آنچه را که در مغز مردم اتفاق می‌افتد، در ارتباط با مشتریان رستوران مجازی از طریق نمادهای آنها پیدا کند. او این کار را با گذاشتن هر فرد که یک کلاه دارای الکترود می‌پوشد انجام می‌دهد.
این سنسورهای کوچک روی سیم‌هایی به خارج از سر وصل می‌شوند. سلول‌های مغز با فرستادن سیگنال‌های کوچک به یکدیگر، باهم ارتباط برقرار می‌کنند. الکترودها به این پالس‌های الکتریکی گوش می‌دهند و سپس آنها را به یک رایانه گزارش می‌دهند. کامپیوتر این فعالیت مغز را به عنوان مجموعه‌ای از خطوط موجی ثبت می‌کند. این فراوری برای الکتروانسفالوگرام نیز استفاده می‌شود.
پیترز از این داده‌ها برای دیدن اینکه کدام بخش مغز در طول گفتگو بیشتر فعال است، استفاده می‌کند. این به او می‌گوید که چگونه مغز فرایندهای مختلف گفتار را درک می‌کند.
به عنوان مثال، روش‌های مستقیم و غیرمستقیمی برای گفتن وجود دارد. پیترز اشاره می‌کند که "لطفا یک سوپ دیگر به من بدهید" یک راه بسیار مستقیم برای برقراری ارتباط است. اما بسیاری از گفتگوهای ما غیر مستقیم هستند. در رستوران مجازی، مشتری ممکن است به سادگی می‌گوید: "سوپ من سرد شده است."
پیترز می‌گوید: "ما این را به راحتی درک می‌کنیم و به این معنی است که مشتری می‌خواهد یک سوپ دیگر داشته باشد". این یک زبان مستقیم است.
پیترز تفاوت‌های فعالیت مغز را زمانی که یک فرد به طور مستقیم از الگوهای گفتاری غیر مستقیم سخن می‌گوید، مطالعه می‌کند. او امیدوار است که چنین تحقیقی یک روز به دانشمندان کمک کند تا اختلالاتی نظیر اوتیسم را درک کنند. اوتیسم وضعیت یا اختلالی است که مردم در زمان صحبت کردن و برقراری ارتباط با مشکل مواجه می‌شوند.
پیترز تفاوت فعالیت‌های مغز را در زمانی که یک فرد به طور مستقیم سخن می‌گوید با وقتی که از الگوهای گفتاری غیر مستقیم استفاده می‌کند را مطالعه می‌کند. او امیدوار است که چنین تحقیقی یک روز به دانشمندان کمک کند تا اختلالاتی نظیر اوتیسم را درک کنند.
یک مدل کامپیوتری چیست؟
ما باید دریاچه‌ها را بزرگ کنیم؟ باید آنها را کجا قرار دهیم؟ آب چگونه از طریق آنها جریان می‌یابد؟ تمام این سناریوهای مختلف زندگی واقعی را با مدل‌های کامپیوتری می‌توان تست کرد.
با استفاده از واقعیت افزوده (AR) مدل‌های کامپیوتری به زندگی واقعی راه پیدا کرده و به آن کمک می‌کنند. واقعیت افزوده یک تکنولوژی است که به شما امکان می‌دهد تا تصاویر مجازی را از بالای محیط زندگی واقعی خود ببینید.
یکی دیگر از محققان UC Davis اولین ماسه بازی با AR را ایجاد کرد. کودکان می‌توانند از دستان خود برای بازی با شن و ماسه در تپه‌ها و دره‌ها استفاده کنند. یک دوربین سه بعدی مایکروسافت هر گونه تغییراتی را در شن و ماسه تشخیص می‌دهد. یک پروژکتور رنگی از منظر بالا، یک نقشه توپوگرافی را نمایش می‌دهد که تپه‌ها و دره‌ها را نشان می‌دهد.
نیومیلر محققی که بر روی این پروژه کار می‌کند، می‌گوید که استفاده از ماسه بازی در ARبرای آموزش بچه‌ها و بزرگسالان در مورد کار خود است.
این مهندس امیدوار است که ماسه بازی ممکن است بتواند بچه‌ها را به مهندسی علاقه مند کند.
با استفاده از واقعیت افزوده (AR) مدل‌های کامپیوتری به زندگی واقعی راه پیدا کرده و به آن کمک می‌کنند. واقعیت افزوده یک تکنولوژی است که به شما امکان می‌دهد تا تصاویر مجازی را از بالای محیط زندگی واقعی خود ببینید.
یکی دیگر از محققان UC Davis اولین ماسه بازی با AR را ایجاد کرد. کودکان می‌توانند از دستان خود برای بازی با شن و ماسه در تپه‌ها و دره‌ها استفاده کنند. یک دوربین سه بعدی مایکروسافت هر گونه تغییراتی را در شن و ماسه تشخیص می‌دهد. یک پروژکتور رنگی از منظر بالا، یک نقشه توپوگرافی را نمایش می‌دهد که تپه‌ها و دره‌ها را نشان می‌دهد.
نیومیلر محققی که بر روی این پروژه کار می‌کند، می‌گوید که استفاده از ماسه بازی در ARبرای آموزش بچه‌ها و بزرگسالان در مورد کار خود است.
این مهندس امیدوار است که ماسه بازی ممکن است بتواند بچه‌ها را به مهندسی علاقه مند کند.
برگرفته از سایت ساینس نیوز فور استیودنتس
