امام صادق علیه السلام می فرماید: «هیچ بنده ای دستش را به سوی خداوند عزیز جبار دراز نمی کند مگر این که خداوند حیا می کند از این که آن را خالی برگرداند و در آن قرارمی دهد از فضل و رحمت خودش آن قدر که بخواهد، به همین جهت هر گاه کسی از شما دعا کرد دست خود را برنگرداند تا این که آن را به سر و صورتش بکشد».[1] اما چرا به طرف بالا؟ مگر خداوند در همه جا حضور ندارد؟
حضرت علی علیه السلام در پاسخ همین سؤال فرمودند: «وقتی از نماز فارغ شدید، دستانتان را به طرف آسمان بالا ببرید و دعا کنید. سؤال شد: مگر خداوند در همه مکان ها نیست؟ حضرت فرمود: درست است. سؤال کرد: پس چرا دستمان را به طرف آسمان بالا ببریم؟ حضرت فرمود: آیا قرآن نخوانده اید که فرموده است:
«رزق شما و آنچه وعده داده شده اید، در آسمان است». پس از کجا باید رزق را طلب کرد؟ باید از موضع و جای رزق و آنچه که خداوند وعده کرده، طلب نمود که آسمان است».[2]
پی نوشت ها:
[1] . وسائل الشیعه، ج 7، ص 51، چاپ آل البیت ..
[2] . تحف العقول عن آل الرسول صلى الله علیه و آله، ص 118 ..
منبع: حوزه نت
.jpg "پیشینه تاریخی تعزیه")
