ارتباطات به طور سنتی بیشتر به صورت محلی و ملی بودند و دوستان و همسایگانی که در روستاها، شهرهای کوچک و نواحی نزدیک، زندگی می کردند را از طریق گردهم‌آیی‌های اجتماعی و سازمانهای داوطلبانه، روزنامه‌های محلی، ایستگاه های رادیویی محلی و روابط بین فردی چهره به چهره، به هم پیوند می دادند. در مورد تغییراتی که در طول زمان اتفاق افتاده است نباید مبالغه کرد پیوندهای بین نخبگان ملی، اغلب از طریق شبکه‌های بین المللی (مثل همتایان خارجی، هیئت های دیپلماتیک و دفاتر و ادارات سازمان ملل) حفظ شده است. جمعیت های سیار همواره در سراسر مرزهای سرزمینی ملی در حال جابجایی بوده اند. این جمعیت ها شامل توریست ها، مستعمره نشینان، دانشجویان، تبعیدی‌ها، کارمندان و کارگران مهاجر، خانه به دوشان با اعضای جماعت پراکنده یهودیان که در بین چند کشور پراکنده شده اند، بوده اند. اما در عصر حاضر، پیوند بین مردمی که در حال زندگی در کشورهای مختلف هستند، غالبا با ظهور شبکه‌های اطلاعاتی متعدد که زندگی افراد بیگانه را در سرزمین های دور دست به هم متصل می کند، بیش از پیش جهان وطنی شده است. در متن حاضر اندیشه «ارتباطات جهان وطن» در ساده ترین شکل، راهی است که ما از طریق آن به کسب دانش و ایجاد تعامل با مردمی می پردازیم که فراسوی مرزهای دولت به ملت خودمان هستند. بنابر این ارتباطات جهان و طن» مفهومی کلی تر و جامع تر از اندیشه رسانه های فراملی» مانند شبکه‌های بی بی سی، سی ان ان اینترنشنال، رویتر و الجزیره است که به کانال های ارتباطی و منابع خاصی اشاره دارد که به منظور دستیابی به مخاطبان چند ملیتی طراحی گردیده اند.
از ارتباطات ملی به ارتباطات جهان وطنی عوامل متعددی به رشد ارتباطات جهان وطنی کمک کردند. در بسیاری از کشورها، رادیو و تلویزیون و مخابرات از کنترل دولت خارج شدند. موانع تجاری بین کشورها برچیده شد. دسترسی به رسانه های جمعی گسترده شد. فناوری های نوآورانه در پیکره جوامع نفوذ کرد. شرکت های رسانه ای چندملیتی، امپراتوری خود را گسترش دادند. در نتیجه، کشورها به طور گسترده با جریان فزاینده افکار و تصاویری مواجه شدند که از خارج وارد می شدند.
در بحبوحه عصر مدرن ارتباطات ملی، یعنی در فاصله زمانی ظهور پخش رادیویی در اوایل قرن ۲۰ تا حداقل اوایل دهه ۱۹۸۰، به استثناء موارد اندکی، شرکت های خدمات عمومی در سراسر اروپای غربی (به غیر از انگلستان از انحصار بر پخش امواج رادیو - تلویزیونی) منتفع می شدند. پخش گسترده رادیویی و تلویزیونی که به عنوان انحصار عام المنفعه با مالکیت ملی عمل عمل می کرد، با انتشار مجوز برای رادیو و سپس تلویزیون، تحت نظارت مقامات ادارات پست، تلگراف و تلفن آغاز گردید. شرکت های رادیویی - تلویزیونی عمومی مشمول بررسی های دوره ای صدور و تمدید مجوز قرار گرفتند که پس از بی. بی. سی. به شکل یک الگو در آمد. این شرکتها اغلب از اصول توازن منصفانه در میان تمام احزاب اصلی با رسالتی مبتنی بر آموزش و سرگرمی پیروی می کنند. هر چند برخی از آنان مانند تلویزیون یونان و فرانسه، متحد دولت بودند.
منطق این سیستم شامل کمیابی و نیاز به ارائه خدمات جهانی در زمینه منافع عمومی و همچنین نقش نیرومند صاحبان شرکت های بخش گسترده بود. اما در این الگو، برخی تفاوت های مهم وجود داشت؛ بریتانیا، استرالیا و ژاپن از دهه ۱۹۵۰ به بعد سیستم دوگانه خدمات دولتی و تجاری را به اجرا در آوردند، در حالی که ایالات متحده و لوگزامبورگ شرکتهای خصوصی را ترجیح می دادند. ضمنا، در اروپای مرکزی و شرقی، شرکت های پخش گسترده دولتی مستقیما بر امواج رادیو - تلویزیون نظارت داشتند و اغلب کشورهای در حال توسعه به صورت ترکیبی از خدمات پخش گسترده عمومی و دولتی بهره می بردند. طی این دوره، اغلب ناشرین کتاب ها، مجلات و روزنامه‌های محلی، منطقه ای و ملی معمولا در مالکیت افراد داخل کشور بودند و قوانین و مقررات حقوقی، اغلب توسعه سرمایه گذاری خارجی در این حوزه را محدود می کرد. برخی انتشارات مهم، به طور گسترده در بازار بین المللی توزیع می شدند. اما معمولا درآمد حاصل از آن، نسبت به فروش داخلی، اندک بود. در اروپا، شرکت های تولیدی ملی عمده در زمینه صنایع خلاق و هنرهای نمایشی نیز اغلب توسط دولت اداره می شدند. معمولا دولت ملی برای هزینه های عملیاتی شرکت های ملی ایرا، برنامه های تئاتری و اجرای موسیقی، به عنوان بخشی از میراث فرهنگی خود، یارانه دولتی پرداخت می کرد. همچنین برای بخش های دیگر شامل موزه های ملی، گالری های هنری و مکانهای تاریخی باستانی نیز این کار صورت می گرفت.
البته، دوباره نباید در مورد این فرایند مبالغه کرد؛ تجارت فرهنگی در بازارهای بین المللی، حتی در طول سالهای طلایی عصر ملی گرایی، برای بخش های خاصی، مهم به شمار می رفت. صنعت سینما همواره برای درآمدزایی، به شدت متکی به فروش خارجی بود. چنین فروش هایی برای هالیوود و خصوصا، شرکتهای تولیدی مستقر در کشورهایی که مخاطبان اندکی داشتند، مهم بود. صنعت تجهیزات ضبط موسیقی مستقر در ایالات متحده، اروپا و ژاپن نیز به شدت صادرات - محور بود. این امر، خصوصا در مورد شرکت های بزرگی مانند سونی، ای. ام. آی. و برتلسمان صادق بود.
منبع: جهانی شدن و تنوع فرهنگی، پیپا نوریس و رونالد اینگلهارت، ترجمه: عبدالله فاضلی و ساجده علامه،صص21-18، چاپ و نشر سپیدان، تهران، چاپ اول، ۱۳۹۵
