اگر چه آنها پتانسیل عظیمی برای بهتر کردن زندگی دارند، اما امکان ایجاد شهرهایی که به طور فزاینده‌ای با هوش‌تر هستند، نگرانی‌هایی جدی در باره حقوق حفظ حریم خصوصی را به وجود می‌آورد. از طریق سنسورهای تعبیه شده در شهرهای ما و تلفنهای هوشمند موجود در جیب ما، شهرهای هوشمند این قدرت را خواهند داشت که دائماً مشخص کنند که افراد کجا هستند، با چه کسی ملاقات می‌کنند و حتی شاید چه انجام می‌دهند.
پس از افشاگری مبنی بر این که گفته می‌شود داده‌های فیس بوکی 87 میلیون نفر نقض شده و از آن برای تأثیر گذاری بر رفتار رای گیری انتخاباتی استفاده می شود، مهم است که به درستی بررسی شود که داده‌های ما به کجا می‌رود و چگونه از آن استفاده می‌شود. به همین ترتیب، هر چه زیر ساخت‌های مهم و حیاتی قربانی حملات سایبری می‌شوند، باید در نظر بگیریم که شهرهای ما نه تنها با هوش‌تر می‌شوند بلکه در مقابل حملات سایبری آسیب پذیرتر نیز می‌شوند.
شهرهای با هوش‌تر
در سراسر جهان، شهرها به سرعت با هوش‌تر می‌شوند. شهرهایی به عنوان سنگاپور، لندن و سانفرانسیسکو از فناوریهایی مانند سنجش شهری (که چگونگی تعامل مردم با یک دیگر و محیط اطرافشان را به تصویر می‌کشد)، رد یابی جغرافیایی (که حرکت مردم را ثبت می‌کند)، و آنالیزهای بلادرنگ (که مقدار زیادی از داده‌های جمع آوری شده را پردازش می‌کند) استفاده می‌کنند. شهرهای هوشمند از این فناوری‌ها برای مدیریت بهتر انرژی و آبرسانی، کاهش آلودگی و ترافیک، بهینه سازی مسیرهای جمع آوری زباله یا کمک به مردم در پارک کردن اتومبیل‌های خود استفاده می‌کنند. مثال خوب پروژه Array of Things شیکاگو است.ابتکارهای هوشمند شهر فقط این توانایی را ندارند که بتوانند زندگی را زنده‌تر کنند، آنها می‌توانند به ما در بهتر شدن جهان کمک کنند. در سال 2013، آکادمی یونانی Vassilis Kostakos صفحه نمایش ال سی دی تعاملی‌ای را معرفی کرد که مردم در انتظار در ایستگاه اتوبوس را برای شناسایی سلولهای خونی آلوده به مالاریا تشویق می‌کرد.
داده‌های بزرگ و نگرانی‌های مربوط به حفظ حریم خصوصی
در چند ماه گذشته، پس از افشای کمبریج آنالیتیکا و فیس بوک، نگرانی در مورد نحوه استفاده شرکتها از داده‌های انباشته به صورت نمایی افزایش یافته است.در سال 2009، کار شناسان از قبل آگاه بودند که ذی نفعان می توانند اطلاعات شخصی را از کاربران ناآگاه جمع آوری کنند. سیاست‌های مبهم حریم خصوصی و توافق نامه‌های پیچیده به اشتراک گذاری داده‌ها به شرکتها اجازه می‌دهد تا قانون حمایت از داده‌ها را دور بزنند و از داده‌های جمع آوری شده برای اهداف اعلام نشده استفاده کنند.
به دلیل اطلاعات عظیم و مفصل که توسط دستگاه‌های اینترنت اشیاء (IoT) جمع آوری شده است، پروژه‌های شهر هوشمند می‌توانند نگرانی‌های مشابهی را به وجود آورند. به عنوان مثال، پروژهCityware ، که امکان نقشه کشی برای رویارویی‌های نه تنها دیجیتالی بلکه فیزیکی بین دوستان فیس بوک را نشان داد. Cityware توانست با استفاده از مشخصات فیس بوک و سیگنال‌های بلوتوث هوشمند خود، حرکت و تعامل 30،000 نفر را ردیابی کند.
تصویر: تلفنهای هوشمند مقدار زیادی از داده‌ها را جمع می‌کنند. کریستیان دیزاین / پیکسابای، CC BY
بیشتر افراد تمایل دارند که تلفن هوشمندی را که به اطراف حمل می‌کنند، دست کم بگیرند در حالی که یک ابزار حسگر بسیار قدرتمند است. به این منظور که کار کند، تلفن شما به طور مداوم داده‌های مربوط به مکان شما، تعامل دیجیتالی و فیزیکی و موارد دیگر را به اشتراک می‌گذارد. شهرهایی به عنوان سنگاپور، لندن و سانفرانسیسکو از فناوریهایی مانند سنجش شهری (که چگونگی تعامل مردم با یک دیگر و محیط اطرافشان را به تصویر می‌کشد)، رد یابی جغرافیایی (که حرکت مردم را ثبت می‌کند)، و آنالیزهای بلادرنگ (که مقدار زیادی از داده‌های جمع آوری شده را پردازش می‌کند) استفاده می‌کنند. هنگامی که این داده‌ها با اطلاعات بیشتر جمع آوری شده از دستگاه‌های اینترنت اشیاء و شبکه‌های هوشمند – شبکه‌های تأمین برق که به سرعت تغییرات محلی در مصرف را تشخیص داده و به آن عکس العمل نشان می‌دهند – مَچ می‌شوند پیامدهایی جدی برای حریم شخصی افراد و حق تعیین سرنوشت افراد ایجاد می‌کنند.
درست همان طور که به فیس بوک حق تملک هر آنچه را که در پروفایل خود ارسال می‌کنید می‌دهید، داده‌های جمع آوری شده توسط حسگرهای آنلاین در شهرهای هوشمند متعلق به شرکت های مختلفی از جمله ارائه دهندگان خدمات اینترنتی (ISP) خواهد بود. سال گذشته، کنگره آمریکا با اختصاص دادن حق فروش اطلاعات کاربران از قبیل تاریخچه مرور به اشخاص ثالث توسطISP ها، قانون حفظ حریم خصوصی اینترنت را لغو کرد.
به محض وصل شدن بسیاری از وسایل شما به اینترنت، همین اشیاء می‌توانند به شرکتها اطلاع دهند که چه مارک‌ها و محصولاتی را دوست دارید و چگونه و چه موقع از آنها استفاده می‌کنید. این بدان معناست که تمام داده‌هایی که اسبابک‌های اینترنت اشیاء جمع آوری می‌کنند، چه در خانه شما یا در شهر شما، به صورت بالقوه می‌توانند به اشخاص ثالث فروخته شوند.
نگرانی‌های امنیت سایبری
هرچه شهرها با هوش‌تر می‌شوند، اطلاعات دیجیتالی ما در برابر حملات سایبری آسیب پذیرتر می‌شود. به عنوان مثال، باج افزار، که اطلاعات را رمز گذاری می‌کند و سپس برای آزاد کردن آن باج خواهی می‌کند، می‌تواند حتی به بزرگترین دارندگان داده مانند سرویس بهداشت ملی انگلستان (NHS) نیز ضربه بزند.هنگامی که ویروس‌ها می‌توانند به مقامات محلی آسیب برسانند، سهم آنها در جامعه بسیار زیاد است. حمله سایبری اخیر به شهر آتلانتا چندین سیستم حیاتی در سطح شهر را از بین برد، از جمله اداره پلیس را. پروژه‌ی پیش قدم «باج خواهی دیگر نه» یوروپول مشاوره‌های خوبی در مورد چگونگی مقابله با این نوع تهدید می‌دهد.
تصویر: آتلانتا در سال 2018 دچار حملات باج افزار شد. Pixabay، CC BY
هکرها می‌توانند کل ساختمان‌ها یا سیستم‌ها را کنترل کنند. قطع برق در اوکراین در دسامبر 2015 که بیش از 225000 نفر را بدون نور باقی گذاشت، نمونه‌ای است در این رابطه. کشف این که مسئولیت حمله سایبری با کیست همیشه چالش برانگیز است اما روسیه به عنوان یک مظنون بالقوه معرفی شد.
در نهایت، حتی با وجود این نگرانیها ، تعبیه اینترنت اشیاء در شهرها روندی رو به رشد است.
منبع: سارا دگلی اسپوستی - سراج احمد شیخ - Coventry University
