یکی از نکاتی که بعنوان ولی باید مراقب آن باشیم،توجه به تفاوت های فردی کودکانمان است.هرفردی باتوجه به سبک زندگی و محیط اجتماعی و ژنتیک خود دارای استعدادی منحصر بفرد است که باید به آن احترام گذاشت.شما ولی گرامی باید در هنگام رشد کودک،از دستور دادن به کودک خود خودداری کنید.باید فرزندتان را بشناسیدو استعدادهایش را شکوفا کنید.

برای این که بتوانید استعدادهای کودکانتان را بشناسید،به هیچ عنوان نیازی به آموزش خاصی ندارید،تنها باید صبر کنید تا کودکتان از علاق خودش بازگو کند.
یکی از سوالاتی که از کودکان می شود،این است که وقتی بزرگتر شدی،می خواهی چکار کنی؟

این سوال،شاید بدترین و البته بی معنی ترین سوالی است که می توان از کودک پرسید!

باید بگذارید،فرزندتان از دوران کودکی خود لذت ببرد و کمتر ذهنش را با آینده درگیر کنید.این درگیری با آینده می تواند خلاقیت های کودکتان را مخدوش کند.
چرا نباید این سوال را بپرسید؟

فرض کنید،درون خانه نشسته اید،داخل یخچال به اندازه کافی غذا وجود دارد.به یکباره،پدرتان می پرسد،اگر زلزله بیاید،چگونه زنده بمانیم؟

جالب اینجاست که همین الان هم با تصور این اتفاق،می خواهید دست از ادامه مطالعه این متن بردارید و بروید یخچالتان را چک کنید.

این دقیقا همان حسی است که پس از این پرسش به کودک دست می دهد،که آیا از ارزش های لازم برخوردار است.

شاید از دید شما کودکتان خیلی از چیزها را درک نکند،اما این یک دروغ محض است.کودکان در کمترین ارزش گذاری هایشان برای زندگی،از دغدغه ها،اضطراب ها و استرس های شما کاملا آگاه هستند و هر وقت شما احساس خطر کنید،آنها متوجه می شوند.

بنابراین،سعی نکنید فرزندتان را با دغدغه هایی بجز بازی ها کودکانه،مضطرب کنید.

درک و تحمل تفاوت ها به چه معناست؟

درک و تحمل تفاوت ها به معنی پذیرش و احترام به تفاوت های موجود در میان مردم است. تحمل تفاوت ها در اصل به تفاوت های قومی و مذهبی برمی گردد. تحمل تفاوت ها به معنی احترام و یادگیری از دیگران، ارزش نهادن به تفاوت ها، اتصال شکاف های فرهنگی، حذف تصورات قالبی، کشف زمینه های مشترک و ایجاد تعهدات جدید است. تحمل تفاوت ها، از بسیاری جهات، نقطه مقابل تعصب است.

اما تحمل تفاوت ها به معنی قبول همه رفتارها نیست. رفتارهای غیرقابل قبول و آسیب زننده برای دیگران ماننده زورگویی و یا رفتارهایی که قوانین اجتماعی را نقض می کنند مانند دروغ گویی یا دزدی، نباید تحمل شوند. تحمل تفاوت ها به معنی پذیرش مردم آن طوری که هستند، می باشد، نه پذیرش رفتارهای بد. تحمل تفاوت ها به معنی رفتار کردن با دیگران به همان شیوه ای که آنان دوست دارند با ایشان رفتار شود، است.

چگونه درک و تحمل کردن تفاوت ها را به کودکان آموزش دهیم؟

مانند آموزش همه نگرش های دیگر، تحمل تفاوت ها نیز باید به صورت نامحسوس آموزش داده شود. کودکان قبل از این که زبان باز کنند، رفتار والدینشان را می بینند و آن ها را تقلید می کنند. بسیاری از والدین در محل زندگی و یا محل کار خود با افراد متنوعی سروکار دارند. نگرش والدین درباره احترام به دیگران بخش مهمی از این آموزش است که معمولا کمتر به آن توجه می شود. والدین با نحوه زندگی کردن خود این نگرش ها را به فرزندان خود آموزش می دهند. والدینی که در زندگی روزمره خود تفاوت ها را درک می کنند به فرزندان خود پیام مهمی را منتقل می کنند. کودکان این والدین یاد می گیرند که پذیرای تفاوت ها باشند.

البته احترام به تفاوت های دیگران به معنی کنار گذاشتن عقاید خویش نیست. خانواده شما ممکن است فرهنگ و سنت های مذهبی خود را که به آن ها افتخار می کند، داشته باشد. خانواده ها می توانند به تفاوت های دیگران احترام بگذارند درحالی که به فرهنگ و عقاید خود پایبند باشند و به آن ها افتخار کنند.

والدین چگونه می توانند تحمل کردن تفاوت ها را آموزش دهند؟

والدین می توانند با صحبت کردن درباره احترام گذاشتن به تفاوت ها و تحمل کردن تفاوت ها به کودکان کمک کنند تا ارزش های مورد نظر خود را به آنان آموزش دهند. والدین می توانند فرصت هایی برای بازی و یا کار در اختیار فرزندانشان قرار دهند تا با افراد متنوعی ارتباط برقرار کنند. این کار سبب می شود که کودکان شباهت ها و تفاوت ها را تجربه کنند.

والدین با انجام کارهای زیر می توانند به کودکانشان درک و پذیرش تفاوت ها را آموزش دهند:

ارزش هایتان را بیان کنید:

نسبت به تصورات قالبی حساس باشید. فرزندتان از شما یاد می گیرد و برای اصلاح آن ها تلاش می کند. نگرشتان درباره احترام به دیگران را اظهار کنید.

به یاد داشته باشید که کودکان همیشه می شنوند:

نسبت به شیوه سخن گفتن درباره مردمی که با شما تفاوت دارند، آگاه باشید. درباره آن ها جک هایی که ناشی از تصورات قالبی است، نسازید. اگرچه ممکن است برخی از این سخنان بی ضرر باشد، اما آن ها می تواند نگرش احترام به تفاوت ها و تحمل کردن تفاوت ها را بی اثر کند.

کتاب ها، اسباب بازی ها، موسیقی ها و ... را بادقت انتخاب کنید:

به خاطر داشته باشید که رسانه ها و فرهنگ عامه تاثیر قدرتمندی در شکل گیری نگرش ها دارند. در مورد تصورات قالبی نادرستی که ممکن است در رسانه ها به تصویر کشیده شده باشد، بحث و تبادل نظر کنید.

به سوالات فرزندتان درباره تفاوت ها، صادقانه و محترمانه پاسخ دهید:

این کار باعث می شود فرزندتان متوجه شود تا زمانی که بحث درباره تفاوت ها با احترام انجام شود، مورد پذیرش است.

در خانواده خود به تفاوت ها احترام بگذارید:

پذیرش توانایی ها، علایق و سلایق گوناگون فرزندتان را اظهار کنید. برای یگانگی و منحصر به فرد بودن هر یک از اعضای خانواده خود، ارزش قائل شوید.

به یاد داشته باشید که تحمل تفاوت ها به معنی پذیرش رفتارهای غیرقبل قبول نیست:

تحمل تفاوت ها به این معنی است که همه سزاوارند با آنان با احترام رفتار شود. پس باید با دیگران با احترام رفتار کرد.

به فرزندتان کمک کنید، درباره خودش احساس خوبی داشته باشد:

کودکانی که احساس بدی درباره خودشان دارند، اغلب با دیگران بد رفتار می کنند. کودکانی که اعتماد به نفس بالایی دارند، برای خودشان ارزش قائلند و به خودشان احترام می گذارند. این کودکان به احتمال زیاد، با دیگران با احترام رفتار می کنند. به فرزندتان کمک کنید که احساس باارزش و محترم بودن بکند.

فرصت هایی را در اختیار فرزندتان بگذارید تا با کسانی که با او متفاوت هستند، تعامل کند:

در هنگام انتخاب مدرسه یا هنگام تفریح کردن مکان هایی را با جمعیت متنوع پیدا کنید. این کار باعث می شود، فرزندتان با عقاید و سلایق مختلفی غیر از عقاید و سلایق خود و خانواده خود آشنا شود.

سنت ها و آداب و رسوم سایر اقوام را به فرزندتان آموزش دهید:

جشن ها و مراسم مذهبی یا تفریحی اقوام و ملل دیگر را به فرزندتان آموزش دهید. به او بگویید که به سنت های دیگران احترام بگذارد. علاوه بر این به او متذکر شوید که به سنت های خانوادگی خود احترام بگذارد و آن ها را به کودکانی که می خواهند درباره سنت های خانوادگی شما یاد بگیرند، آموزش دهد.

در نهایت این که:

هنگامی که والدین، فرزندشان را به درک و پذیرش تفاوت ها تشویق و درباره ارزش هایشان با وی صحبت می کنند، می توانند انتظار داشته باشند که او با دیگران به خوبی رفتار می کند. کودکان جا پای والدین خود می گذارند.

احترام چیست؟

راه دیگری هم برای روبه روشدن با گوناگونی در جهان پیرامون‌مان وجود دارد، به جای آن‌که دیگران را بر پایه‌ی گروهی که به آن وابسته اند، تقسیم بندی کنیم، می‌توانیم به آن‌ها به شکل افرادی یکتا و یگانه نگاه کنیم و به آن‌ها احترام بگذاریم. (برخی از واژه ی "به رسمیت شناختن" به همین معنی استفاده می‌کنند).

احترام به دیگری، به معنای تمایل به پذیرش تفاوت‌های دیگران است – حتی اگر آن‌ها ظاهر یا مذهبی متفاوت داشته باشند یا از سرزمینی دیگر آمده باشند. همچنین به این معناست که با دیگران همان‌گونه رفتار کنیم که دوست داریم دیگران با ما رفتار کنند.

آیا این بدان معناست که باید تمامی رفتارهای دیگران را به رسمیت شناخت؟ هرگز! رفتارهایی که سبب بی احترامی به دیگران یا صدمه زدن به آن‌ها شود، مثل گردن‌کلفتی و تحکم، یا رفتارهایی که قوانین اجتماعی را زیر پا می‌گذارند مانند دروغ‌گویی یا دزدی، قابل تحمل نیستند و به رسمیت شناخته نمی‌شوند. احترام، به معنای پذیرش صفت‌های شخصی افراد است، نه پذیرش رفتارهای بد و ناپسند.

احترام گذاشتن به دیگران را تمرین کنیم

آیا ساده‌تر نیست که تنها با افرادی دوست باشیم که همانند ما هستند؟ افرادی که رنگ پوست و موی آن ها شبیه به ماست، به زبان ما سخن می گویند و مثل ما فکر می کنند؟ شاید ساده‌تر باشد. اما تن دادن به این سادگی، به بهای از دست دادن چیزهای دیگر تمام خواهد شد. ما نخواهیم توانست فرهنگ‌های مختلف را بشناسیم و از افکار، مکان‌ها یا جهان‌بینی‌های مختلف آگاهی پیدا کنیم. فرصت یافتن دوستان جدید را نیز از دست خواهیم داد.

آگاهی از تفاوت دیگران با ما می‌تواند در آغاز کمی نامطلوب به نظر آید. یک لبخند و گفتن جمله‌ی ساده‌ی "سلام"، تمام کاری است که باید انجام دهیم. تمام کاری که باید انجام شود، این است که یک نفر، اولین گام را بردارد. چرا ما آن یک نفر نباشیم؟

منبع: سایت ویرگول
سایت شهروند فردا
سایت کتابک