بقعه شاه حسن - بندر محمد عامری

بقعه شاه حسن به علت قرار گرفتن در کنار نخلستان های سرسبز و بالای تپه های مشرف به خلیج فارس، دارای چشم انداز زیبایی است و چنان که امکاناتی برایش فراهم شود می تواند به یکی از مناطق زیارتی و سیاحتی استان بوشهر تبدیل گردد.

يکشنبه، 22 فروردين 1400

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

این بقعه در شهرستان تنگستان، بخش ساحلی، در حدود دو کیلومتری غرب روستای محمد عامری، چهار کیلومتری جنوب دلوار و بر روی طول جغرافیایی ۵۱ درجه و ۵۰ دقیقه و عرض جغرافیایی ۲۸ درجه و ۴۴ دقیقه قرار گرفته که ارتفاع آن از سطح دریا ۱۰ متر است.

چندی پیش بقعه چهار گوش قدیمی به علت فرسودگی تخریب شد و عملیات احداث بقعه جدید با سیمان وبلوک شروع شده که همچنان ادامه دارد.

از نسب صاحب بقعه اطلاع دقیقی در دست نیست. برخی از آگاهان محلی وی را از نوادگان حضرت امام رضا (علیه السلام) میدانند که به همراه برادرش«شاه ابراهیم» وارد تنگستان میشود و نهایتا در روستای محمد عامری فوت ومدفون می گردد. گروهی دیگر عقیده دارند، صاحب بقعه شاه حسن، جت سادات دشتی است؛ اما نسبت به این مسأله که وی در این مکان دفن شده یا قدمگاه اوست، عقیدة واحدی ندارند. قابل ذکر است، در نسب نامه سادات جلیل القدر منطقه دشتی دو شاه حسن داریم؛ یکی شاه حسن بن رکن الدین نوه امیر دیوان - مدفون در کوه جاشک - و دیگری شاه حسن جت پنجم وی و پدر شاه اسماعیل، مدفون در شمال شهر کاکی می باشد. حال این بقعه از آن کدام یک از این دو بزرگوار است معلوم نیست، تا زمانی که مدرک محکم وموثقی به دست نیامده، نمی توان اظهار نظر قاطعی نمود.

شاه حسن مورد احترام و زیارت اهالی روستاست و دوستداران هر ساله در چهارشنبه سوری کنار آن اجتماع کرده و برای برآورده شدن آرزوهایشان دست به دعا برمی دارند.

این بقعه به علت قرار گرفتن در کنار نخلستان های سرسبز و بالای تپه های مشرف به خلیج فارس، دارای چشم انداز زیبایی است و چنان که امکاناتی برایش فراهم شود می تواند به یکی از مناطق زیارتی و سیاحتی استان بوشهر تبدیل گردد.

منابع:
۱- فرهنگ جغرافیایی آبادی های کشور جمهوری اسلامی ایران، ج ۱۱۱(خورموج)، ص۹۸.
۲- گفت و گو با خانم مدینه حاجی نژاد، مطلع محلی، روستای محمد عامری، بهار ۱۳۸۵.
۳-گفت و گو با رضا احمدی، ساکن محمد عامری، مطلع محلی، مورخ 1388/2/24

منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر اول، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص 88-87