بنای امامزاده، از جنس سنگ و گچ و ابعاد 60 /5×60 /5 سانتی متر است. پوشش بیرونی آن، از گچ و داخل بنا دارای نازک کاری گچ و طاق نماهای تزیینی است و چند طاقچه، جهت گذاشتن اشیا وجود دارد. درون یکی از این طاقچه ها عروسکی با لباسی سبز دیده می شود ؛ که بالایش نوشته: «نگاه کردن مردان به این قسمت ممنوع است».
کف اتاق، گچی و با موکت فرش شده؛ بر بالای آن گنبدی قیفی شکل با نمای سبز استوار شده و در جانب شمالی آن اخیرا دو گلدسته فلزی نصب گردیده است. در زیر گنبد، دو قبر گچی به طول 1.5 و عرض ۵۰ و ارتفاع 60 سانتی متر و بدون سنگ نوشته و ضریح قرار دارد که روی شان پارچه های سبز و سیاه انداخته اند. ورودی اتاق، در سمت شرق قرار دارد و داخل و نماز خانه ای سنگ و گچی باز می شود که در سال 1386 خورشیدی به وسیله یکی از خیرین دشتی اصل ساکن برازجان - حاج على برجویی فرزند حاج و عبدالحسین - ساخته شده است. است این بقعه تا کنون سه بار بازسازی و مرمت شده است : بار اول، به استناد بیت «سنه الف بدو ثلث مائه خمسین خمس / که بیاراست این روضه عالی چون شمس» - سروده مرحوم حاج محمد حاجی زاده در گویی - در سال ۱۳۵۵. و به وسیله رئیس حسین ورئیس مظفر رزمی انجام گرفته است؛ باردوم، براساس نوشته مرحوم حاج محمد حاجی زاده که درون دیوار بقعه نصب شده، در سال ۱۳۵۸. به وسیله همین دو نفر؛ و بالاخره بار سوم در مورخ ۱۳۸۸/11/9 خورشیدی توسط حاج على برجویی ساکن برازجان بوده است. حاج علی بن عبدالحسین برجویی اصلش از سمیل محمودی ست و سالهاست که مقیم برازجان است.
درباره نسب شخصیت های مدفون در این بقعه هیچ گونه سند معتبری در دست نیست و مطلعان محلی هم نظر واحدی ندارند؛ گروهی نسب این دو را به حضرت موسی بن جعفر علیه السلام و از پسر عموهای امامزادگان شیخیان - امامزاده حسن وجعفر - میدانند که بعد از امام رضا (علیه السلام) و برای رهایی از ظلم وستم بنی عباس به ایران آمده و سرانجام در این مکان فوت می کنند ؛ برخی دیگر این دو را از نسل امام سجاد (علیه السلام) و از منسوبان امیر دیوان - مدفون در کوه درنگ (جاشک) - میدانند؛ اما از چگونگی این نسبت اطلاعی ندارند. با توجه به نقل سینه به سینه مبنی بر سکونت امیر دیوان در منطقه اسماعیل محمودی، احتمال می رود که نظر گروه دوم صحیح باشد.
امامزاده دوقلو مورد اعتقاد و احترام مردم اسماعیل محمودی و روستا های مجاور است ؛ آنان برای حل مشکلات و رفع امراض خود پیوسته چیزهایی نذر این امامزاده می کنند و در ایام سال به ویژ فصل بهار که هوا مساعد و زمین های اطراف بقعه سر سبز می شود برای زیارت و سیاحت به آن جا می روند.
راه این بقعه خاکی است. امکانات آن عبارت است از؛ زائر سرای نوساز و بلوکی، نمازخانه، آشپز خانه، آب انبار، فضای سبز، دستشویی های مردانه و زنانه و زمین مینی فوتبال راه کردلان - اسماعیل محمودی، از حدود ۵۰۰ متری شرق آن می گذرد و کوه نمک، به فاصله کمی در غرب آن قرار دارد. گورستان قدیمی روستا با قبرهای بسیار قدیمی در کنار بقعه واقع شده و در فاصله نه چندان دور و در سمت شمال آن، مزاری است مشهور به «شاه پیر غیب» که متاسفانه چند سال پیش به طمع دفینه حفاری شده است.
منابع:
1. سازمان جغرافیایی نیروهای مسلح، فرهنگ جغرافیایی آبادی های کشور جمهوری اسلامی ایران، ج ۱۱۱ (خورموج) ص۸
2. مصاحبه با رئیس ابراهیم رسولی، معمر، مورخ 1387/12/20
٣. مصاحبه با حاج ابراهیم دژگاهی، معمر ومطلع، شنبه مورخ ۱۳۸۷/9/10
۴. مصاحبه با غلامحسین احمدی، مطلع و فرهنگی، شنبه، مورخ 1387/7/29
۵. مصاحبه با رئیس عباس رزمی، معمر ومطلع، شنبه، مورخ ۱۳۸۷/8/19
۶. مصاحبه با حاج احمد حاجی زاده، معمر ومطلع، شنبه، مورخ 1384/6/28
۷. یادداشت آقای مصطفی حیدری، فرزند علی، ساکن کردلان، مورخ ۱۳۸۴/11/20
8. مشاهدات نگارنده، مورخ ۱۳۸۹/2/8
منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر دوم، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص 56-54
