بقعه شاهزاده سلیمان، در حدود ۲ کیلومتری شمال غربی این روستا و کناره شرقی رودخانه مند قرار داشته است؛ اتاق کوچکی از سنگ و گچ به ابعاد ۳×2.50 متر است و مزاری گچی بوده که متاسفانه سال ۱۳۶۹ خورشیدی بر اثر طغیان رودخانه مند از بین رفته و در حال حاضر جز یک نام، چیزی از آن باقی نمانده. اتاق مزبور قبل از تخریب دارای دری چوبی رو به شرق، و سقفی از شاخه درخت خرما بوده و در سمت غرب یک طاقچه و در شمال دریچه ای داشته است.
در جوارش، درخت گز قدیمی و یک آب گیر بوده که زائران از آبش استفاده می کردند. داخل اتاق سه سنگ گرد بوده که برخی معتقد بودند اگر کسی آنها را روی هم قرار دهد، ان شاء الله حاجتش، برآورده می شود. مردم روستا هنگام گرفتاری و ناراحتی به آن بقعه پناه می بردند و آرامش خود را باز می یافتند.
درباره نسب و هویت شخص مدفون در آن بقعه، مدرک قابل استنادی به دست نیامد؛ برخی از مطلعین محلی وی را از اعقاب امام زین العابدین (علیه السلام) میدانند.
منابع:
١. سازمان جغرافیایی نیروهای مسلح، فرهنگ جغرافیایی آبادی های کشور جمهوری اسلامی ایران، ج ۱۱۱ (خورموج) ص ۴۷.
2. گفتگو با حاج حیدر رفعت زاده، ساکن درویشی، ۷۰ ساله، مورخ ۱۳۸۸/12/7
٣. گفتگو با مشهدی حسن کشاورز، ساکن درویشی، ۷۷ ساله مورخ ۱۳۸۸/12/7
منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر دوم، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص 57-56
