بدان مردم ديده روشنايي |
|
سلامي چو بوي خوش آشنايي |
بدان شمع خلوتگه پارسايي |
|
درودي چو نور دل پارسايان |
دلم خون شد از غصه ساقي کجايي |
|
نميبينم از همدمان هيچ بر جاي |
فروشند مفتاح مشکل گشايي |
|
ز کوي مغان رخ مگردان که آن جا |
ز حد ميبرد شيوه بيوفايي |
|
عروس جهان گر چه در حد حسن است |
نخواهد ز سنگين دلان موميايي |
|
دل خسته من گرش همتي هست |
که در تابم از دست زهد ريايي |
|
مي صوفي افکن کجا ميفروشند |
که گويي نبودهست خود آشنايي |
|
رفيقان چنان عهد صحبت شکستند |
بسي پادشايي کنم در گدايي |
|
مرا گر تو بگذاري اي نفس طامع |
ز همصحبت بد جدايي جدايي |
|
بياموزمت کيمياي سعادت |
چه داني تو اي بنده کار خدايي |
|
مکن حافظ از جور دوران شکايت |