خوشا دلي که مدام از پي نظر نرود
شاعر : حافظ
به هر درش که بخوانند بيخبر نرود |
|
خوشا دلي که مدام از پي نظر نرود |
ولي چگونه مگس از پي شکر نرود |
|
طمع در آن لب شيرين نکردنم اولي |
که نقش خال توام هرگز از نظر نرود |
|
سواد ديده غمديدهام به اشک مشوي |
چرا که بي سر زلف توام به سر نرود |
|
ز من چو باد صبا بوي خود دريغ مدار |
که هيچ کار ز پيشت بدين هنر نرود |
|
دلا مباش چنين هرزه گرد و هرجايي |
که آبروي شريعت بدين قدر نرود |
|
مکن به چشم حقارت نگاه در من مست |
که دست در کمرش جز به سيم و زر نرود |
|
من گدا هوس سروقامتي دارم |
وفاي عهد من از خاطرت به درنرود |
|
تو کز مکارم اخلاق عالمي دگري |
چگونه چون قلمم دود دل به سر نرود |
|
سياه نامهتر از خود کسي نميبينم |
چو باشه در پي هر صيد مختصر نرود |
|
به تاج هدهدم از ره مبر که باز سفيد |
به شرط آن که ز مجلس سخن به درنرود |
|
بيار باده و اول به دست حافظ ده |
|