ايام او هميشه چو رايش منير باد | | ايام زير رايت راي امير باد |
ماهش ز خرمي همه نيسان و تير باد | | روزش به فرخي همه نوروز باد و عيد |
سلطان اختران را رايش نظير باد | | ميزان آسمان را عدلش عديل گشت |
مريخ قهرمان و عطارد دبير باد | | در بارگاه حضرتش از احترام و جاه |
دست عنايت و کرمش دستگير باد | | آنرا که دست حادثه از پاي بفکند |
خورشيد راي او به هدايت مشير باد | | وانرا که راه در شب ادبار گم شود |
هر ساعتي ز عالم علوي سفير باد | | بهر نظام عالم سفلي به سوي او |
چرخ بلند با همه رفعت قصير باد | | آنجا که از بلندي قدرش سخن رود |
بحر محيط با همه وسعت غدير باد | | وانجا که از احاطت علمش مثل زنند |
گردون پير پيش تو فرمانپذير باد | | اي دولت جوان تو فرماندهي جهان |
از جان جيب پيرهن چرخ پير باد | | آنجا که ظل دامن بخت جوان تست |
در پاي همت تو به عبره عسير باد | | گردون ز رفعت تو به پايه بلند گشت |
زان فتح باب دست تو ابر مطير باد | | جود تو فتح بابست در خشکسال آز |
حکم ترا چو انجم گردون مسير باد | | حلم ترا چو مرکز ارکان قرار داد |
اميد من به منزلت شهد و شير باد | | گرم و ترست وعدهي وصلت چو روح و مي |
در طبع بدسگالت ازو زمهرير باد | | سردست و خشک طبع سنانت چو طبع مرگ |
کلک ترا مزاج شهاب اثير باد | | با ديو دولت تو به ديوان ملک در |
از نحس و سعد راي ترا در ضمير باد | | وان رازها که در سر افلاک و انجمست |
تا نفخ صور کلک ترا در صرير باد | | آن خاصيت که از پي نشر خلايقست |
دايم ز چرخ نالهي خصمت چو زير باد | | تا زيرکان ز زير به ناله مثل زنند |
از رنج روي دشمن تو چون زرير باد | | از رشک اشک حاسد تو چون بقم شدست |
وز نفرت زمانه يکي با نفير باد | | از جنبش سپهر يکي باد بيقرار |
دايم به راستي و رواني چو تير باد | | تير تو بر نشانهي اقبال و کار تو |
دايم چو در کمان فلک جرم تير باد | | وز ياد کرد تير و کمان تو جان خصم |