از محاق قضا برون شد ماه

از محاق قضا برون شد ماه شاعر : انوري وز عراي خطر برون شد شاه از محاق قضا برون شد ماه بستري غم‌فزاي و شادي‌کاه باز فراش عافيت طي کرد باز بفزود قدر مسند و گاه باز برداشت وهن ملت و ملک زين دين خداي عبدالله زينت ملک پادشاه جهان دست تاثير آسمان کوتاه آنکه از دامن جلالت اوست راي سلطان اختران گمراه وانکه در طول و عرض همت اوست پيش قدرش قدر نهاده کلاه پيش پاسش قضا گشاده کمر شير بي‌طوق طاعتش روباه باز بي حرز دولتش تيهو عکس مهتاب...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

از محاق قضا برون شد ماه

شاعر : انوري

وز عراي خطر برون شد شاه		از محاق قضا برون شد ماه
بستري غم‌فزاي و شادي‌کاه		باز فراش عافيت طي کرد
باز بفزود قدر مسند و گاه		باز برداشت وهن ملت و ملک
زين دين خداي عبدالله		زينت ملک پادشاه جهان
دست تاثير آسمان کوتاه		آنکه از دامن جلالت اوست
راي سلطان اختران گمراه		وانکه در طول و عرض همت اوست
پيش قدرش قدر نهاده کلاه		پيش پاسش قضا گشاده کمر
شير بي‌طوق طاعتش روباه		باز بي حرز دولتش تيهو
عکس مهتاب شکل خرمن ماه		وانکه از چتر دولتش آموخت
حزمش از راز روزگار آگاه		عزمش از سر اختران منهي
نور خورشيد وام سايه‌ي چاه		آنکه از راي روشنش بگزارد
يک جهان خيمه دارد و خرگاه		عرصه‌ي همتش چو گنبد چرخ
وي ز شکر تو پر شکر افواه		اي ز رسم تو پر سمر اقوال
وافتابت نگين خاتم جاه		آسمانت زمين طارم قدر
طاعت کهربا ندارد کاه		زين سپس در حمايت جاهت
باشد از آفتاب و سايه پناه		حرمي شد حمايت تو چنانک
ابدالدهر بامداد پگاه		ملک را ز آفتاب راي تو هست
ننبشته است عبده و فداه		جز به درگاه عالي تو فلک
ديده‌ي روزگار در تو نگاه		جز به عين رضا نخواهد کرد
شد سپاه ترا ستاره سپاه		شد مطيع ترا زمانه مطيع
نه سپهر و چهار طبع گواه		هست بر وقف‌نامه‌ي شرفت
مهر و کين تو طاعتست و گناه		خشم و خصم تو آتشست و حشيش
فتح باب کف تو مهر گياه		بر دماند ز شعله‌ي آتش
از جهان دست خواستن کوتاه		کرده‌اي از دراز دستي جود
بشري لا اله الا الله		در هنر خود چنين تواند بود
وي ز تو تازه رسم باد افراه		اي به تو زنده سنت پاداش
بر سر آتش است بي‌گه و گاه		بنده زين سقطه‌ي چو آتش تيز
شب گيتي نزاد روز سياه		حاش لله چو روز سقطه‌ي تو
به تو صدر وزير و حضرت شاه		شکر ايزد که باز روشن شد
بلکه بفزود بر يکي پنجاه		نشد از سقطه قربتت ساقط
نقش بي‌رنگ روزگار تباه		تا کند اختلاف جنبش چرخ
روزگارش مباد نيکي خواه		هرکه نبود به روزگار تو شاد
بر نشابور و مرو و بلخ و هراه		امر و نهيت روان چو حکم قضا