آب کارت مبر، که گردي پير

آب کارت مبر، که گردي پير شاعر : اوحدي مراغه اي کار اين آب را تو سهل مگير آب کارت مبر، که گردي پير راستي روغن چراغ تو اوست بهترين ميوه‌اي ز باغ تو اوست خاطرت کند و چشم خيره شود او نماند چراغ تيره شود هر دمش در فضاي فرج مريز به فريب دل خيال انگيز سيل آشوب بر مينگيزان پيش اين ناودان خونريزان و اينچنين آب را به باد مده آتش شهوتش به ياد مده در کمر سيم و در ترازو سنگ در سرت اوست عقل و در رخ رنگ اوست آبي که زرع ازو خيزد اصل ازو بود...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

آب کارت مبر، که گردي پير

شاعر : اوحدي مراغه اي

کار اين آب را تو سهل مگير		آب کارت مبر، که گردي پير
راستي روغن چراغ تو اوست		بهترين ميوه‌اي ز باغ تو اوست
خاطرت کند و چشم خيره شود		او نماند چراغ تيره شود
هر دمش در فضاي فرج مريز		به فريب دل خيال انگيز
سيل آشوب بر مينگيزان		پيش اين ناودان خونريزان
و اينچنين آب را به باد مده		آتش شهوتش به ياد مده
در کمر سيم و در ترازو سنگ		در سرت اوست عقل و در رخ رنگ
اوست آبي که زرع ازو خيزد		اصل ازو بود و فرع ازو خيزد
تيغ آبي چنين به مشت تو بس		آب روي تو آب پشتت و بس
پخته کن کار، اگر نه خام بود		مهل اين نطفه، گر حرام بود
ندهد فرج را ز نسل فرج		نطفه از لقمه‌ي حرام و حرج
چه طمع ميکني به نطفه‌ي زشت؟		گندم بد نمي‌تواني کشت
صحبت او عذاب هر احدي		فرج گورست و اندرو لحدي
زنده زان بي‌کفن بگور افتاد		آلتش شهوت تو کور افتاد
خاصه در وحشت چنان گوري		چه بزايد خود از چنان کوري؟
نام خود بد مکن به زور، اي دل		زنده‌ي خود مکن به گور، اي دل
ورنه خر در خلاب ميراني		راست کن ره چون آب ميراني
اگر از بهر نسل خواهي خفت		زن ناپارسا مگير به جفت
بدنهادست و بد به بار آيد		که پسر دزد و نابکار آيد
آنچه شيرويه کرد با پرويز		کند انديشه با تو روز ستيز
خنجرش را پدر نيام افتاد		شير شيرويه چون حرام افتاد
همه در گردن پدر باشد		هر ستم کز چنين پسر باشد
پدرش را دعاي بد در پي		او ز خود در عذاب و خلق از وي
گرگ پرورده‌اي چه خواهد کرد؟		زو چه رنجي که دسترنج تو خورد
زانکه آب خطا تو سنجيدي		به خطا از پسر برنجيدي
بره گرگي نمود، زاده‌ي تست		قند تلخي فزود، داده‌ي تست
جو بکاري، عدس نيارد بار		پنبه کشتي، طمع به ماش مدار
خوبي از وي چه چشم داشته‌اي؟		آنکه او را تو زشت کاشته‌اي
در سپيدي سياهي آرد دود		تخم بد در زمين شوره چه سود؟
آدمي هم جزين عطا ندهد		جو و گندم چو بر خطا ندهد
که ز خاميست آن گشادن شير		بايد انديشه هم به دادن شير
شير بدکاره خود بتر باشد		شير بد خلق تخم شر باشد
مزد مزدور جويي و استاد		تو که گر خانه‌اي نهي بنياد
آجر و سنگ و خشت و خاک و درخت		پس به دست آوري زميني سخت
وانگهي خشت و گل فرو ريزي		ساعتي خوبتر برانگيزي
بار اين جمله مي‌نهي بر دل		چو به کاخي که ميکني از گل
آلت و اختيار بد مپسند		در اساس نتيجه و فرزند
رنج جان و بلاي تن باشد		ورنه فرزند خانه کن باشد