حبذا! مفلسان آواره

حبذا! مفلسان آواره شاعر : اوحدي مراغه اي جامه و جان پاره در پاره حبذا! مفلسان آواره به کمي سوي خود نظر کرده غم بيشي ز دل به در کرده رخت در کوچه‌ي ابد برده به دلي زنده و تني مرده نفسي خوش زدن چو نافه‌ي مشک با چنان ديده‌ي تر و لب خشک وز زبان لب گرفته در دندان دلشان هم شکسته، هم خندان لب او وانگهي شکايت دوست؟ آنکه پنهان کند حکايت دوست چون به مشهور کردنش کوشند راز او را ز خود چه ميپوشند؟ غنچه‌وش لب به بسته از ناله در دل آتش نهاده...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

حبذا! مفلسان آواره

شاعر : اوحدي مراغه اي

جامه و جان پاره در پاره		حبذا! مفلسان آواره
به کمي سوي خود نظر کرده		غم بيشي ز دل به در کرده
رخت در کوچه‌ي ابد برده		به دلي زنده و تني مرده
نفسي خوش زدن چو نافه‌ي مشک		با چنان ديده‌ي تر و لب خشک
وز زبان لب گرفته در دندان		دلشان هم شکسته، هم خندان
لب او وانگهي شکايت دوست؟		آنکه پنهان کند حکايت دوست
چون به مشهور کردنش کوشند		راز او را ز خود چه ميپوشند؟
غنچه‌وش لب به بسته از ناله		در دل آتش نهاده چون لاله
بسته بر دوش زاد بي‌زادي		دل پر از درد و روي در وادي
تلخ عيشان بي‌تبه گويي		زهر نوشان بي‌ترش رويي
بر بلاي دگر نهند دو چشم		گر بلايي رسد ز عالم خشم
تا مبادا که در ديار استند		دل خوشند ار چه در گذار استند
بر تن او چه راحت و چه گزند؟		نفس چون شد مفارق از پيوند
جام صد درد و رنج نوشيده		در خرابي چو گنج پوشيده
ياره اين فغان و جوش کراست؟		پيش زهره‌ي خروش کراست؟
لب ز گفتار بسته، صم بکم		همه گردن نهاده‌اند به حکم
هيبتش قفل بر زبان کرده		هر که آهنگ اين بيان کرده
کرده مشغول ازين فسون و فسان		عارفان را بداغ کل لسان
بسته بر فهم کند و دانش دون		حکمتش راه طعنه‌ي چه و چون
تو به گفتار هرزه ميکوشي		لب خاصان به مهر خاموشي
هم طريق ادب نگه ميدار		گر چه باشد در آن حضورت بار
کان ببيني که باز شايد گفت		سخن اينجا به راز شايد گفت