هست نسيم چمنآراي «کن» | | پيشترين نغمهي باغ سخن |
زنده کن مردهي آوازها | | هست سخن پرده کش رازها |
مرده بود بيسخن جانفزاي | | نغمهي خنياگر دستانسراي |
جان به حريفان دهد آواز او | | چون به سخن باز شود ساز او |
گنبد فيروزه از آن پر صداست | | مطرب خوش لهجهي آن در نواست |
نرگس بينا بگشا اندکي! | | خيز و به گلزار درون آ، يکي! |
بين دهن گل چو لب غنچه باز | | از پي گوشي که کند فهم راز |
مرغ سحرخيز و فغان در فغان | | سوسن آزاد و زبان در زبان |
عرضه ده گنج نهاني همه | | کاشف اسرار و معاني همه |
کس نزده بيش در محرمي | | اين همه خود هست، ولي ز آدمي |
حل دقايق ز بيان وي است | | کشف حقايق به زبان وي است |
از دم او نغمهي اعجاز يافت | | چنگ سخن گرچه بسي ساز يافت |
در گرهش بين گره صد گشاد | | گرچه سخن هست گرهها به باد |
آيد از او دلبري و دلدهي | | طرفه عروسي که ز زيور تهي |
طعنه زند بر مه ناکاسته | | چونکه به زيور شود آراسته |
غارت صد قافلهي دل کند | | چون گهر نظم حمايل کند |
پاي خردمند بلغزد ز جاي | | چون کند از قافيه خلخال پاي |
رخنه شود قبلهي پير و جوان | | چون ز دو مصراع ، کند ابروان |
عمرتلف کردهي اين شاهدم | | من که ز هر شاهد و مي زاهدم |
عقدهي صبر از دل و جانم گشاد | | عقد حمايل که به بر جلوه داد |
طوقکش حلقهي خلخال اوست | | دل که گرانمايه ز اقبال اوست |
راه خلاصي به رخم بسته است | | ابروي او گرچه نپيوسته است |
شام و سحر در تک و پوي ويام | | روز و شب آوارهي کوي وي ام |
کرسيام از زانو و پاي از سرست | | شب که مرا دل سوي او رهبرست |
بر سر کرسي چو نهم پاي خويش | | از مدد همت والاي خويش |
سر به در آرم ز گريبان عرش | | باز کشم پاي ز دامان فرش |
خامهي نسيان به جهان درکشم | | جامهي جسم از تن جان برکشم |
جرعهکش بادهي سرمد شوم | | بلکه ز جان نيز مجرد شوم |
نقل ز خوان ملکوتم دهند | | باده ز جام جبروتم دهند |
مطربم «آواز پر جبرئيل» | | ساقي سلسالدهام سلسبيل |
نقل معاني همه جا ريخته | | ساقي و مطرب به هم آميخته |
از پي رجعت کنم آهنگ راه، | | بهره چو برگيرم از آن بزمگاه |
زله کنم بهر حريفان خاک | | هر چه رسد دستم از آن خوان پاک |
بر نمطي دلکش و طرزي عجب | | بر طبق نظم به دست ادب |
تحفهي هر محفل رازش کنم | | پرده ز تشبيه و مجازش کنم |