شاهد خلوتگه غيب از نخست

شاهد خلوتگه غيب از نخست شاعر : جامي بود پي جلوه کمر کرده چست شاهد خلوتگه غيب از نخست جلوه‌نمائي همه با خويش داشت آينه‌ي غيب‌نما پيش داشت غير وي اين عرصه نپيمود کس ناظر و منظور همو بود و بس ! دعوي مائي و توئي هيچ نه جمله يکي بود و دوئي هيچ نه لوح هم آسوده ز رنج خراش بود قلم رسته ز زخم تراش عقل، سر نادره‌پرسي نداشت عرش، قدم بر سر کرسي نداشت پشت زمين حامل مردم نبود سلک فلک ناظم انجم نبود طفل مواليد به خواب عدم بود درين مهد فروبسته...