سرير فقر تو را سرکشد به تاج رضا

شاعر : خاقاني

تو سر به جيب هوس درکشيده‌اي به خطا		سرير فقر تو را سرکشد به تاج رضا
تو تاج بر سري از سر فرو نهي عمدا		بر آن سرير سر بي‌سران به تاج رسيد
به من يزيد چنين تاج سر بيار بها		سر است قيمت اين تاج گر سرش داري
سري که دردسر آرد بريدن است دوا		تو را چو شمع ز تن هر زمان سري رويد
که گنبد هوس است اين و دخمه‌ي سودا		نگر که نام سري بر چنين سري ننهي
سزاست اين سر سگ سار سنگ سار سزا		سري دگر به کف آور که در طريقت عشق
که آسمان ز سر افکندگي است پا برجا		چرا چو لاله‌ي نشکفته سر فکنده نه‌اي
ز خون حلق تو خاکي نگشته لعل قبا		تو را ميان سران کي رسد کله داري
برو يتيم نوازي بورز چون عنقا		يتيم وار در اين تيم ضايع است دلت
چو چشم دوست که بيماري است عين شفا		دلي طلب کن بيمار کرده‌ي وحدت
قدم نهد صفت ينزل الله از بالا		مگر شبي ز براي عيادت دل تو
به پالکانه‌ي جنت عقيم به حورا		بر آستانه‌ي وحدت سقيم خوش تر دل
دو يک شمار دگر چه دوشش زند عذرا		مقامري صفتي کن طلب که نقش قمار
تورا هليله‌ي زرين کجا برد صفرا		تو را مقامر صورت کجا دهد انصاف
بخوان شاه مزعفر لطيف تر حلوا		به ترک جاه مقامر ظريف تر درويش
جهاد اکبرت اينک بدر مصاف هوا		سواد اعظمت اينک ببين مقام خرد
سراي خاک به خاکي بباز مرد آسا		ميان خاک چه بازي سفال کودک وار
نه طوق و تاج شود چون شود ز بوته جدا		زر نهاد تو چون پاک شد به بوته‌ي خاک
رکاب پاي شياطين مکن که نيست سزا		زري که گوي گريبان جبرئيل سزد
چو لاله باري اول ز پوست بيرون آ		چو گل مباش که هم پوست را کفن سازي
که هر دو کون تو داري چو داري اين طغرا		به دست همت طغراي بي‌نيازي دار
رفوگري نتوان کرد و چشم نابينا		ره امان نتوان رفت و دل رهين امل
به روز معرکه برگستوان به از هرا		تو را امان ز امل به که اسب جنگي را
سحاء خط امان از چه مي‌کني فردا		تو را که رشته‌ي ايمان ز هم گسست امروز
بلي ز پهلوي آدم پديد شد حوا		تو را ز پشتي همت به کف شود ملکت
که از سر دو گروهي است شورش و غوغا		چو همت آمد هر هشت داده به جنت
که از سر دو گروهي است شورش و غوغا		خروش و جوش تو از بهر بود و نابود است
که بدو حال محال است و مهر کار فنا		به بوي بود دو روزه چرا شوي خرسند
که طوطي از پي اين مرگ شد ز بند رها		به بند دهر چه ماندي بمير تا برهي
چو لاشه بسته گلوئي به ريسمان قضا		چو باشه دوخته چشمي به سوزن تقدير
چه جعد ساده چه پرخم چو خارج است نوا		چه خوش حيات و چه ناخوش چو آخر است زوال
نگفته بسم به الحمد چون کني مبدا؟		نجسته فقر، سلامت کجا کني حاصل؟
پس از تو خفتن اصحاب کهف نيست روا		دميده در شب آخر زمان سپيده‌ي حشر
تو خواب بيش کني اينت خفته‌ي رعنا		مسافران به سحرگاه راه پيش کنند
ببين که رز همه رنج است و سيم جمله عنا		به خواب دايم جز سيم و زر نمي‌بيني
خمار و خواب تو را صور نشکند به صدا		تو را که از مل و مال است مستي و هستي
حراميان ز تو هم سر برند و هم کالا		ميان باديه‌اي هان و هان مخسب ار نه
رفيق صاف رحيقي نه‌اي به صف صفا		غلام آب رزاني نداري آب روان
که کار آب شما برد آب کار شما		به کار آبي و دين با دل و تنت گويان
ز همنشيني صهبا هبا شده است هبا		بهينه چيز که آن کيمياي دولت توست
که ديو جلوه کند بر تو و پري رسوا		خرد به ماتم و تن در نشاط خوش نبود
که کس جنب نگذارند در جناب خدا		برو نخست طهارت کن از جماع الاثم
الي عبدي اينجا نزول کن اينجا		مجرد آي در اين راه تا زحق شنوي
که هست فايده زين پنج پنج نوبت لا		ز چار ارکان برگرد و پنج ارکان جوي
که هست حاصل اين هشت هشت باغ بقا		ز نه خراس برون شو به کوي هشت صفات
تو را شفاعت احمد ضمان کند به شفا		اگر ز عارضه‌ي معصيت شکسته دلي
که پايمرد سران اوست در سراي جزا		به يک شهادت سربسته مرد احمد باش
که خاص بر قد او بافتند درع ثنا		پي ثناي محمد برآر تيغ ضمير
که نخل خشک پي مريم آورد خرما		زبان بسته به مدح محمد آرد نطق
مهينه معني او بود و اصفيا اسما		بهينه سورت او بود و انبيا ابجد
قدوم آخر او بر کمال اوست گوا		اگرچه بعد همه در وجودش آوردند
نه معني از پي اسما همي شود پيدا		نه سورت از پي ابجد همي شود مرقوم
نه شمس را ز پس صبح صادق است ضيا		نه روح را پس ترکيب صورت است نزول
نه غوره در رسد از تاک وانگهي صهبا		نه سبزه بردمد از خاک وانگهي سوسن
ستار بست ستاره سماع کرد سما		گه ولادتش ارواح خوانده سوره‌ي نور
ببست قبه‌ي زربفت قبه‌ي مينا		بکوفت موکب اقبال مرکب اجرام
براي عرسش بر عرش خرقه کرد وطا		چو نقل کرد روانش، مسافر ملکوت
گذاشت مهر دواج و فکند صبح لوا		دريد جوزا جيب و بريد پروين عقد
ز فر لطفش حبل‌المتين گرفت بها		ز بوي خلقش حبل‌الوريد يافت حيات
حباب وار بدي هفت گنبد خضرا		به وقت مکرمه بحر کفش چو موج زدي
روان حاتم طي، طي کند بساط سخا		سزد که چون کف او نشر کرد نشره‌ي جود
به من رسيد که خاقانيا بيار ثنا		ز بارگاه محمد نداي هاتف غيب
که در رياض محمد چريد کشت رضا		ز خشک آخور خذلان برست خاقاني
کزين خراس خسيسان دهي خلاص مرا		مراد بخشا در تو گريزم از اخلاص
برآر تيغ عنايت نه من گذار و نه ما		مرا تو باش که از ما و من دلم بگرفت
که گنج معرفت اول هم از تو بود عطا		کليد رحمتم آخر عطا فرست چنان
به اهل بيت ز من چون رسد نوال و نوا		گوا توئي که ندارم به کاه برگي، برگ
کجا رسد به حواري خواره و حلوا		چو قرصه‌ي جو و سرکه نمي‌رسد به مسيح
که فرضه‌اي است در او صد هزار بحر بلا		مرا ز خطه‌ي شروان برون فکن ملکا
مرا مقر سقر است الامان از اين منشا		مرا کنف کفن است الغياث از اين موطن
غم کيا نخورم ور خورم به کوه، گيا		بر مهان نشوم ور شوم چو خاک مهين
دلم چو نقطه‌ي نون است در خط دنيا		از اين گره که چو پرگار دزد بدراهند
ز سام ابرص جانکاه‌تر به زهر جفا		گرفته سرشان سرسام و جسمشان ابرص
به حق حق که جز از حق مراست استغنا		مرا به باطل محتاج جاه خود شمرند

سرير فقر تو را سرکشد به تاج رضا

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته