کو دلي کانده کسارم بود و بس

کو دلي کانده کسارم بود و بس شاعر : خاقاني از جهان زو بوده‌ام خشنود و بس کو دلي کانده کسارم بود و بس محنت اين دل هم چنان بربود و بس مرغ ديدي کو ربايد دانه را او جگر اجري من فرمود و بس من ز چرخ آبگون نان خواستم ماه نوصاع تهي بنمود و بس چرخ بر من عيد کرد و هر مهم هم بصاعي باد مي‌پيمود و بس من زکات استان او در قحط سال گرميي ناديده ديدم، دود و بس ز آتش دولت چو در شب ز اختران دل زيان افتاد و محنت سود و بس مايه‌ي سلوت به غربت شد ز دست...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

کو دلي کانده کسارم بود و بس

شاعر : خاقاني

از جهان زو بوده‌ام خشنود و بس		کو دلي کانده کسارم بود و بس
محنت اين دل هم چنان بربود و بس		مرغ ديدي کو ربايد دانه را
او جگر اجري من فرمود و بس		من ز چرخ آبگون نان خواستم
ماه نوصاع تهي بنمود و بس		چرخ بر من عيد کرد و هر مهم
هم بصاعي باد مي‌پيمود و بس		من زکات استان او در قحط سال
گرميي ناديده ديدم، دود و بس		ز آتش دولت چو در شب ز اختران
دل زيان افتاد و محنت سود و بس		مايه‌ي سلوت به غربت شد ز دست
نيم نان و آب مهران رود و بس		تا به تبريزم دو چيزم حاصل است
تخم هم در زير خاک آسود و بس		زير خاک آسايد آن کز تخم ماست
محنت داسش که سر بدرود و بس		چون برويد تخم محنت‌ها کشد
کو به پاي غم چو خاکم سود و بس		آتش از دست فلک سودم به دست
ز آب خونين کاين مژه پالود و بس		عودي خاک آتشين اطلس کنم
مرگ عز الدين مرا فرسود و بس		گر چه غم فرسوده‌ي دوران بدم
نيم رو خاکي و خون آلود و بس		بر سر خاکش خجل بنشست چرخ
گل گرفت و خاک او اندود وبس		مه به اشک از خاک راه کهکشان
پس به خون ما توئي ماخوذ و بس		گفتم اي چرخ اين چنين چون کرده‌اي
کان تظلم گوش من بشنود و بس		هم ز عذر خود تظلم کرد چرخ
لفظ و کلکش بود تار و پود و بس		بر لباس دين طراز شرع را
بر دل بيمارم او بخشود و بس		مهدي دين بود ليکن چون مسيح
بر تن و جان من او افزود و بس		جاه و جاني بس به تمکين و حضور
دوستي جاني مرا او بود و بس		گر چه در تبريز دارم دوستان
کابروي کار من او بود و بس		بعد از او در خاک تبريزم چکار