مردمي در گوهر آدم نخواهي يافتن | | خرمي در جوهر عالم نخواهي يافتن |
کاندرين غمخانه کس همدم نخواهي يافتن | | روي در ديوار عزلت کن، در هم دم مزن |
طبع را بيچار ميخ غم نخواهي يافتن | | تا درون چار طاق خيمهي پيروزهاي |
آستين دست کس معلم نخواهي يافتن | | پاي در دامان غم کش کز طراز بيغمي |
ماجراي درد را محرم نخواهي يافتن | | آه را در تنگناي لب به زندان کن از آنک |
کز جهان مردمي مرهم نخواهي يافتن | | با جراحت چون بهايم ساز در بيمرهمي |
کز فلک زين صعبتر ماتم نخواهي يافتن | | نيک عهدي در زمين شد جامهي جان چاک زن |
رنگ خود بگذار، بويي هم نخواهي يافتن | | از وفا رنگي نيابي در نگارستان چرخ |
کاندر اين مرکز دل خرم نخواهي يافتن | | هر زمان از هاتفي آواز ميآيد تو را |
تا دم صورش سپيدهدم نخواهي يافتن | | قاف تا قاف جهان بيني شب وحشت چنانک |
آن زر اندر بوتهي عالم نخواهي يافتن | | تاج دولت بايدت زر سلامت جوي ليک |
طوطي آسا طوق آتش کم نخواهي يافتن | | تا چو هدهد تاجداري بايدت در حلق دل |
کان گلستان را ازين به نم نخواهي يافتن | | خشکسال آرزو را فتح باب از ديده ساز |
تا در اويي قامتت بيخم نخواهي يافتن | | حلقهي تنگ است درگاه جهان را لاجرم |
کز کفش جان داروي بيسم نخواهي يافتن | | جان نالان را به داروخانهي گردون مبر |
نوش زنبور از دم ارقم نخواهي يافتن | | عافيت زان عالم است اينجا مجوي از بهر آنک |
زو فقع مگشاي چون محکم نخواهي يافتن | | هاي خاقاني، بناي عمر بر يخ کردهاند |
چون ازين و آن وجود عم نخواهي يافتن | | دهر گو در خون نشين و چرخ گو در خاک شو |
جاي او جز گنبد اعظم نخواهي يافتن | | فيلسوف اعظم و حرز امم کز روي وهم |
جام را بر سنگ زن چو جم نخواهي يافتن | | دفتر حکمت بر آتش نه که او چون باد شد |
هفت خوان عقل را رستم نخواهي يافتن | | رخش دانش را ببر دنبال و پي برکش ازآنک |
ليکن از پيران چنو معظم نخواهي يافتن | | چرخ طفل مکتب او بود و او پير خرد |
نقش جم بر هيچيک خاتم نخواهي يافتن | | صد هزاران خاتم ار خواهي تواني يافت ليک |
اکحل و شريان ما را دم نخواهي يافتن | | چشم ما خون دل و خون جگر از بس که ريخت |
بر نگار اين کهن طارم نخواهي يافتن | | سوخت کيوان از دريغ او چنان کورا دگر |
مصحفش را جز به خون معجم نخواهي يافتن | | مشتري از بس کز اين غم ريخت خون اندر کنار |
چار ارکان را دگر باهم نخواهي يافتن | | از دريغ آنکه روح و جسم او از هم گسست |