باغبان گو برو باد مپيما کز گل
شاعر : خواجوي کرماني
بدم سرد سحر باز نيايد بلبل | | باغبان گو برو باد مپيما کز گل | از کف سرو قدي گلرخ مشکين کاکل | | جبدا بادهي گلرنگ به هنگام صبوح | بجز از باد بهاري به در خرگهي گل | | در بهاران که رساند خبر کبک دري | دشت پر زمزمه و طرف چمن پرغلغل | | بنگر از نالهي شبگير من و نغمهي مرغ | از چه برگردن قمري بود از غاليه غل | | گر صبا سلسله برآب نهد فصل ربيع | بلبلان بي گل و مستان صبوحي بي مل | | باد نوروز چو برخاست نيارند نشست | زندش بلبله گلبانگ که قل قل قل قل | | مطرب آن لحظه که آهنگ فروداشت کند | وي ز گيسوي تو در حلقهي سودا سنبل | | اي ز بادام تو در عين حجالت نرگس | همچو زاغي که زند در مه تابان چنگل | | آن سر زلف قمرساي شب آسا را بين | جزو بود آن همه و حسن جهانگير توکل | | هر چه خوبان جهانرا به دلارائي برد | بارش افتاده و گشتست اسير سر پل | | دست گيريد که خواجو که دلش رفت برود | |