غاليه بوئي مگر نسيم نگاري | | اي نفس مشک بيز باد بهاري |
نافه گشائي کني و مشک نثاري | | بر سر زلفش گذشتهئي که بدينسان |
کز من مسکين قدم دريغ مداري | | جان گرامي فداي خاک رهت باد |
لطف بود گر پيام من بگذاري | | گر گذري باشدت بمنزل آن ماه |
کام دل ريش اين شکسته برآري | | گو چه شود گر خلاف قول بد انديش |
بر سر آتش نهاده عود قماري | | اي ز سر زلف مشکساي معنبر |
آيدم از خامه بوي مشک تتاري | | چون بزبان قلم حديث تو رانم |
بان اذا بنت فيالعباد قراري | | غاب اذاغبت في الصبابة صبري |
چون سر زلفم مگر فرو نگذاري | | من چو برون از تو دستگير ندارم |
چاره چه باشد برون ز ناله و زاري | | زور و زرم با تو چون ز دست نخيزد |
غلغل خواجو چه جاي نغمه ساري | | هر نفس از شاخسار شوق برآيد |