نبي البرايا شفيع الامم | | کريم السجايا جميل الشيم |
امين خدا، مهبط جبرئيل | | امام رسل، پيشواي سبيل |
امام الهدي، صدر ديوان حشر | | شفيع الوري، خواجه بعث و نشر |
همه نورها پرتو نور اوست | | کليمي که چرخ فلک طور اوست |
کتب خانهي چند ملت بشست | | يتيمي که ناکرده قرآن درست |
به معجز ميان قمر زد دو نيم | | چو عزمش برآهخت شمشير بيم |
تزلزل در ايوان کسري فتاد | | چو صيتش در افواه دنيا فتاد |
به اعزاز دين آب عزي ببرد | | به لاقامت لات بشکست خرد |
که تورات و انجيل منسوخ کرد | | نه از لات و عزي برآورد گرد |
به تمکين و جاه از ملک برگذشت | | شبي بر نشست از فلک برگذشت |
که در سدره جبريل از او بازماند | | چنان گرم در تيه قربت براند |
که اي حامل وحي برتر خرام | | بدو گفت سالار بيتالحرام |
عنانم ز صحبت چرا تافتي؟ | | چو در دوستي مخلصم يافتي |
بماندم که نيروي بالم نماند | | بگفتا فراتر مجالم نماند |
فروغ تجلي بسوزد پرم | | اگر يک سر مو فراتر پرم |
که دارد چنين سيدي پيشرو | | نماند به عصيان کسي در گرو |
عليک السلام اي نبي الوري | | چه نعت پسنديده گويم تورا؟ |
بر اصحاب و بر پيروان تو باد | | درود ملک بر روان تو باد |
عمر، پنجه بر پيچ ديو مريد | | نخستين ابوبکر پير مريد |
چهارم علي، شاه دلدل سوار | | خردمند عثمان شب زندهدار |
که بر قول ايمان کنم خاتمه | | خدايا به حق بني فاطمه |
من و دست و دامان آل رسول | | اگر دعوتم رد کني ور قبول |
ز قدر رفيعت به درگاه حي | | چه کم گردد اي صدر فرخنده پي |
به مهمان دارالسلامت طفيل | | که باشند مشتي گدايان خيل |
زمين بوس قدر تو جبريل کرد | | خدايت ثنا گفت و تبجيل کرد |
تو مخلوق و آدم هنوز آب و گل | | بلند آسمان پيش قدرت خجل |
دگر هرچه موجود شد فرع تست | | تو اصل وجود آمدي از نخست |
که والاتري زانچه من گويمت | | ندانم کدامين سخن گويمت |
ثناي تو طه و يس بس است | | تو را عز لولاک تمکين بس است |
عليک الصلوة اي نبي السلام | | چه وصفت کند سعدي ناتمام؟ |