مرا طبع از اين نوع خواهان نبود

مرا طبع از اين نوع خواهان نبود شاعر : سعدي سر مدحت پادشاهان نبود مرا طبع از اين نوع خواهان نبود مگر باز گويند صاحبدلان ولي نظم کردم به نام فلان در ايام بوبکر بن سعد بود که سعدي که گوي بلاغت ربود که سيد به دوران نوشيروان سزد گر به دورش بنازم چنان نيامد چو بوبکر بعد از عمر جهانبان دين پرور دادگر به دوران عدلش بناز، اي جهان سر سرفرازان و تاج مهان ندارد جز اين کشور آرامگاه گر از فتنه آيد کسي در پناه حواليه من کل فج عميق فطوبي...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

مرا طبع از اين نوع خواهان نبود

شاعر : سعدي

سر مدحت پادشاهان نبود		مرا طبع از اين نوع خواهان نبود
مگر باز گويند صاحبدلان		ولي نظم کردم به نام فلان
در ايام بوبکر بن سعد بود		که سعدي که گوي بلاغت ربود
که سيد به دوران نوشيروان		سزد گر به دورش بنازم چنان
نيامد چو بوبکر بعد از عمر		جهانبان دين پرور دادگر
به دوران عدلش بناز، اي جهان		سر سرفرازان و تاج مهان
ندارد جز اين کشور آرامگاه		گر از فتنه آيد کسي در پناه
حواليه من کل فج عميق		فطوبي لباب کبيت العتيق
که وقف است بر طفل و درويش و پير		نديدم چنين گنج و ملک و سرير
که ننهاد بر خاطرش مرهمي		نيامد برش دردناک غمي
خدايا اميدي که دارد برآر		طلبکار خيرست و اميدوار
هنوز از تواضع سرش بر زمين		کله گوشه بر آسمان برين
ز گردن فرازان تواضع نکوست		گدا گر تواضع کند خوي اوست
زبردست افتاده مرد خداست		اگر زيردستي بيفتد چه خاست؟
که صيت کرم در جهان مي‌رود		نه ذکر جميلش نهان مي‌رود
ندارد جهان تا جهان است، ياد		چنويي خردمند فرخ نهاد
که نالد ز بيداد سرپنجه‌اي		نبيني در ايام او رنجه‌اي
فريدون با آن شکوه، اين نديد		کس اين رسم و ترتيب و آيين نديد
که دست ضعيفان به جاهش قوي است		از آن پيش حق پايگاهش قوي است
که زالي نينديشد از رستمي		چنان سايه گسترده بر عالمي
بنالند و از گردش آسمان		همه وقت مردم ز جور زمان
ندارد شکايت کس از روزگار		در ايام عدل تو، اي شهريار
پس از تو ندانم سرانجام خلق		به عهد تو مي‌بينم آرام خلق
که تاريخ سعدي در ايام تست		هم از بخت فرخنده فرجام تست
در اين دفترت ذکر جاويد هست		که تا بر فلک ماه و خورشيد هست
ز پيشينگان سيرت آموختند		ملوک ار نکو نامي اندوختند
سبق بردي از پادشاهان پيش		تو در سيرت پادشاهي خويش
بکرد از جهان راه يأجوج تنگ		سکندر به ديوار رويين و سنگ
نه رويين چو ديوار اسکندرست		تو را سد يأجوج کفر از زرست
سپاست نگويد زبانش مباد		زبان آوري کاندر اين امن و داد
که مستظهرند از وجودت وجود		زهي بحر بخشايش و کان جود
نگنجد در اين تنگ ميدان کتاب		برون بينم اوصاف شاه از حساب
مگر دفتري ديگر املا کند		گر آن جمله را سعدي انشا کند
همان به که دست دعا، گسترم		فروماندم از شکر چندين کرم
جهان آفرينت نگهدار باد		جهانت به کام و فلک يار باد
زوال اختر دشمنت سوخته		بلند اخترت عالم افروخته
وز انديشه بر دل غبارت مباد		غم از گردش روزگارت مباد
پريشان کند خاطر عالمي		که بر خاطر پادشاهان غمي
ز ملکت پراگندگي دور باد		دل و کشورت جمع و معمور باد
بدانديش را دل چو تدبير، سست		تنت باد پيوسته چون دين، درست
دل و دين و اقليمت آباد باد		درونت به تاييد حق شاد باد
دگر هرچه گويم فسانه‌ست و باد		جهان آفرين بر تو رحمت کناد
که توفيق خيرت بود بر مزيد		همينت بس از کردگار مجيد
که چون تو خلف نامبردار کرد		نرفت از جهان سعد زنگي بدرد
که جانش بر اوج است و جسمش به خاک		عجب نيست اين فرع ازان اصل پاک
به فضلت که باران رحمت ببار		خدايا بر آن تربت نامدار
فلک ياور سعد بوبکر باد		گر از سعد زنگي مثل ماند و ياد

مرا طبع از اين نوع خواهان نبود

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته