خردمند مردي در اقصاي شام

خردمند مردي در اقصاي شام شاعر : سعدي گرفت از جهان کنج غاري مقام خردمند مردي در اقصاي شام به گنج قناعت فرو رفته پاي به صبرش در آن کنج تاريک جاي ملک سيرتي، آدمي پوست بود شنيدم که نامش خدادوست بود که در مي‌نيامد به درها سرش بزرگان نهادند سر بر درش به در يوزه از خويشتن ترک آز تمنا کند عارف پاکباز بخواري بگرداندش ده به ده چو هر ساعتش نفس گويد بده يکي مرزبان ستمگار بود در آن مرز کاين پير هشيار بود به سرپنجگي پنجه برتافتي که هر ناتوان...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

خردمند مردي در اقصاي شام

شاعر : سعدي

گرفت از جهان کنج غاري مقام		خردمند مردي در اقصاي شام
به گنج قناعت فرو رفته پاي		به صبرش در آن کنج تاريک جاي
ملک سيرتي، آدمي پوست بود		شنيدم که نامش خدادوست بود
که در مي‌نيامد به درها سرش		بزرگان نهادند سر بر درش
به در يوزه از خويشتن ترک آز		تمنا کند عارف پاکباز
بخواري بگرداندش ده به ده		چو هر ساعتش نفس گويد بده
يکي مرزبان ستمگار بود		در آن مرز کاين پير هشيار بود
به سرپنجگي پنجه برتافتي		که هر ناتوان را که دريافتي
ز تلخيش روي جهاني ترش		جهان سوز و بي‌رحمت و خيره‌کش
ببردند نام بدش در ديار		گروهي برفتند ازان ظلم و عار
پس چرخه نفرين گرفتند پيش		گروهي بماندند مسکين و ريش
نبيني لب مردم از خنده باز		يد ظلم جايي که گردد دراز
خدادوست در وي نکردي نگاه		به ديدار شيخ آمدي گاه گاه
بنفرت ز من درمکش روي سخت		ملک نوبتي گفتش: اي نيکبخت
تو را دشمني با من از بهر چيست؟		مرا با تو داني سر دوستي است
به عزت ز درويش کمتر نيم		گرفتم که سالار کشور نيم
چنان باش با من که با هر کسي		نگويم فضيلت نهم بر کسي
بر آشفت و گفت: اي ملک، هوش دار		شنيد اين سخن عابد هوشيار
ندارم پريشاني خلق دوست		وجودت پريشاني خلق از اوست
نپندارمت دوستدار مني		تو با آن که من دوستم، دشمني
چو دانم که دارد خدا دشمنت؟		چرا دوست دارم به باطل منت
برو دوستداران من دوست دار		مده بوسه بر دست من دوستوار
نخواهد شدن دشمن دوست، دوست		خدادوست را گر بدرند پوست
که خلقي بخسبند از او تنگدل		عجب دارم از خواب آن سنگدل