چنان قحط شد سالي اندر دمشق

چنان قحط شد سالي اندر دمشق شاعر : سعدي که ياران فراموش کردند عشق چنان قحط شد سالي اندر دمشق که لب تر نکردند زرع و نخيل چنان آسمان بر زمين شد بخيل نماند آب، جز آب چشم يتيم بخوشيد سرچشمه‌هاي قديم اگر برشدي دودي از روزني نبودي بجز آه بيوه زني قوي بازوان سست و درمانده سخت چو درويش بي برگ ديدم درخت ملخ بوستان خورده مردم ملخ نه در کوه سبزي نه در باغ شخ از او مانده بر استخوان پوستي در آن حال پيش آمدم دوستي خداوند جاه و زر و مال بود...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

چنان قحط شد سالي اندر دمشق

شاعر : سعدي

که ياران فراموش کردند عشق		چنان قحط شد سالي اندر دمشق
که لب تر نکردند زرع و نخيل		چنان آسمان بر زمين شد بخيل
نماند آب، جز آب چشم يتيم		بخوشيد سرچشمه‌هاي قديم
اگر برشدي دودي از روزني		نبودي بجز آه بيوه زني
قوي بازوان سست و درمانده سخت		چو درويش بي برگ ديدم درخت
ملخ بوستان خورده مردم ملخ		نه در کوه سبزي نه در باغ شخ
از او مانده بر استخوان پوستي		در آن حال پيش آمدم دوستي
خداوند جاه و زر و مال بود		وگرچه به مکنت قوي حال بود
چه درماندگي پيشت آمد؟ بگوي		بدو گفتم: اي يار پاکيزه خوي
چو داني و پرسي سالت خطاست		بغريد بر من که عقلت کجاست؟
مشقت به حد نهايت رسيد؟		نبيني که سختي به غايت رسيد
نه بر مي‌رود دود فرياد خوان		نه باران همي آيد از آسمان
کشد زهر جايي که ترياک نيست		بدو گفتم: آخر تو را باک نيست
تو را هست، بط را ز طوفان چه باک؟		گر از نيستي ديگري شد هلاک
نگه کردن عالم اندر سفيه		نگه کرد رنجيده در من فقيه
نياسايد و دوستانش غريق		که مرد ارچه بر ساحل است، اي رفيق
غم بي مرادان دلم خسته کرد		من از بي مرادي نيم روي زرد
نه بر عضو مردم، نه بر عضو خويش		نخواهد که بيند خردمند، ريش
که ريشي ببينم بلرزد تنم		يکي اول از تندرستان منم
که باشد به پهلوي رنجور سست		منغص بود عيش آن تندرست
به کام اندرم لقمه زهرست و درد		چو بينم که درويش مسکين نخورد
کجا ماندش عيش در بوستان؟		يکي را به زندان بري دوستان