کسي راه معروف کرخي بجست

کسي راه معروف کرخي بجست شاعر : سعدي که بنهاد معروفي از سر نخست کسي راه معروف کرخي بجست ز بيماريش تا به مرگ اندکي شنيدم که مهمانش آمد يکي به موييش جان در تن آويخته سرش موي و رويش صفا ريخته روان دست در بانگ و نالش نهاد شب آن جا بيفگند و بالش نهاد نه از دست فرياد او خواب کس نه خوابش گرفتي شبان يک نفس نمي‌مرد و خلقي به حجت بکشت نهادي پريشان و طبعي درشت گرفتند از او خلق راه گريز ز فرياد و ناليدن و خفت و خيز همان ناتوان ماند و معروف...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

کسي راه معروف کرخي بجست

شاعر : سعدي

که بنهاد معروفي از سر نخست		کسي راه معروف کرخي بجست
ز بيماريش تا به مرگ اندکي		شنيدم که مهمانش آمد يکي
به موييش جان در تن آويخته		سرش موي و رويش صفا ريخته
روان دست در بانگ و نالش نهاد		شب آن جا بيفگند و بالش نهاد
نه از دست فرياد او خواب کس		نه خوابش گرفتي شبان يک نفس
نمي‌مرد و خلقي به حجت بکشت		نهادي پريشان و طبعي درشت
گرفتند از او خلق راه گريز		ز فرياد و ناليدن و خفت و خيز
همان ناتوان ماند و معروف و بس		ز ديار مردم در آن بقعه کس
چو مردان ميان بست و کرد آنچه گفت		شنيدم که شبها ز خدمت نخفت
که چند آورد مرد ناخفته تاب؟		شبي بر سرش لشکر آورد خواب
مسافر پراگنده گفتن گرفت		به يک دم که چشمانش خفتن گرفت
که نامند و ناموس و زرقند و باد		که لعنت بر اين نسل ناپاک باد
فريبنده‌ي پارسايي فروش		پليد اعتقادان پاکيزه پوش
که بيچاره‌اي ديده بر هم نبست؟		چه داند لت انباني از خواب مست
که يک دم چرا غافل از وي بخفت		سخنهاي منکر به معروف گفت
شنيدند پوشيدگان حرم		فرو خورد شيخ اين حديث از کرم
شنيدي که درويش نالان چه گفت؟		يکي گفت معروف را در نهفت
گراني مکن جاي ديگر بمير		برو زين سپس گو سر خويش گير
ولي با بدان نيکمردي بدست		نکويي و رحمت به جاي خودست
سر مردم آزار بر سنگ به		سر سفله را گرد بالش منه
که در شوره نادان نشاند درخت		مکن با بدان نيکي اي نيکبخت
کرم پيش نامردمان گم مکن		نگويم مراعات مردم مکن
که سگ را نمالند چون گربه پشت		به اخلاق نرمي مکن با درشت
به سيرت به از مردم ناسپاس		گر انصاف خواهي سگ حق شناس
چو کردي مکافات بر يخ نويس		به برفاب رحمت مکن بر خسيس
مکن هيچ رحمت بر اين هيچ کس		نديدم چنين پيچ بر پيچ کس
پريشان مشو زين پريشان که گفت		بخنديد و گفت اي دلارام جفت
مرا ناخوش از وي خوش آمد به گوش		گر از ناخوشي کرد بر من خروش
که نتواند از بي‌قراري غنود		جفاي چنين کس نبايد شنود
به شکرانه بار ضعيفان بکش		چو خود را قوي حال بيني و خوش
بميري و اسمت بميرد چو جسم		اگر خود همين صورتي چون طلسم
بر نيک نامي خوري لاجرم		وگر پروراني درخت کرم
بجز گور معروف، معروف نيست		نبيني که در کرخ تربت بسي است
که تاج تکبر بينداختند		به دولت کساني سر افراختند
نداند که حشمت به حلم اندرست		تکبر کند مرد حشمت پرست