تبارک الله از آن نقشبند ماء مهين

شاعر : سعدي

که نقش روي تو بستست و چشم و زلف و جبين		تبارک الله از آن نقشبند ماء مهين
منت چه وصف بگويم تو خود در آينه بين		چنانکه در نظري در صفت نمي‌آيي
چه جاي ماه که خورشيد لايکاد يبين		مه از فروغ تو بر آسمان نمي‌تابد
سلاله‌اي چو تو ديگر نيافريد از طين		خداي تا گل آدم سرشت و خلق نگاشت
بدين کمال نباشد جمال حورالعين		نه در قبيله‌ي آدم که در بهشت خداي
چنين صنم نبود در نگارخانه‌ي چين		چنين درخت نرويد ز بوستان ارم
شکوفه‌ي گل و بادام و لاله و نسرين		مگر درخت بهشتي بود که بار آرد
ترنج و دست به يک‌بار مي‌برد سکين		ز بس که ديده‌ي مشتاق در تو حيرانست
که در نهايت وصفت نمي‌رسد تحسين		طريق اهل نظر خامشي و حيرانيست
لب و دهان نتوان گفت در درج ثمين		حکايت لبت اندر دهان نمي‌گنجد
چنانکه دعوي معجز کند به سحر مبين		گر ابن مقله دگربار با جهان آيد
به سيم حل ننويسد مثال ثغر تو سين		به آب زر نتواند کشيد چون تو الف
بگوي از آن لب شيرين حکايتي شيرين		بيا بيا که به جان آمدم ز تلخي هجر
نمي‌کند خفقان فاد را تسکين		ترنجبين وصالم بده که شربت صبر
کزين طرف همه شوقست و اضطراب و حنين		دريغ اگر قدري ميل از آن طرف بودي
مرا سري که حرامست بي‌تو بر بالين		تو را سريست که با ما فرو نمي‌آيد
منت به مهر همي ميرم و حسود به کين		ميان حظ من و دشمنانت فرقي نيست
چه لازمست که جور و جفا برم چندين		اگر تو بر دل مسکين من نبخشايي
که در اياسه‌ي او جور نيست بر مسکين		به صدر صاحب ديوان ايخان نالم
پناه ملت اسلام شمس دولت و دين		خدايگان صدور زمان و کهف امان
مشير مملکت پادشاه روي زمين		جمال مشرق و مغرب، صلاح خلق خداي
چو اهل مصر به احسان يوسفند رهين		که اهل مشرق و مغرب به شکر نعمت او
به يک مقام نشينند صعوه و شاهين		بسي نماند که در عهد رأي و رأفت او
دهان گرگ و بدرد دهان شير عرين		ز گوسپند بدوزد، رعايت نظرش
به راي روشن و فکر بليغ و راي رزين		معين خير و مطيع خداي و ناصح خلق
خهي به قوت راي تو ملک را آيين		زهي به سايه‌ي لطف تو خلق را آرام
بنات دهر نزايند بهتر از تو بنين		گر اقتضاي زمان دور باز سرگيرد
به از تو تکيه نکردست هيچ صدرنشين		تو آن يگانه‌ي دهري که در وساده‌ي حکم
که در تموج او منطمس شود پروين		چو فيض چشمه‌ي خورشيد بامداد پگاه
عنان عزم تو مفتاح ملکهاي حصين		فروغ راي تو مصباح راههاي مخوف
تو بر خزاين روي زمين حفيظ و امين		خداي، مشرق و مغرب به ايلخان دادست
خلاف راي تو رفتن مگر ضلال مبين		قضا موافق رايت بود که نتوان بود
بريده باد که بي‌دست و پاي به تنين		مخالفان تو را دست و پاي اسب مراد
که خوض کردم و دستم نمي‌دهد تبيين		تمام ذکر تو ناگفته ختم خواهم کرد
لما اقتدرت علي واحد من‌السبعين		لن مدحتک سبعين حجة دأبا
مگر کسي کند اسب سخن به زين به ازين		کمال فضل تو را من به گرد مي‌نرسم
که ذکر بنده‌ي مخلص کند علي‌التعيين		وراي قدر منست التفات صدر جهان
که رنگ و بوي نگرداندش مرور سنين		براي مجلس انست گلي فرستادم
که پير بود و ندادم به شوهر عنين		تو روي دختر دلبند طبع من بگشاي
که زشت خوب نگردد به جامه‌ي رنگين		به زنده مي‌کنم از ننگ وصلتش در گور
که زهره داشت که ديبا برد به قسطنطين؟		اگر نه بنده‌نوازي از آن طرف بودي
چنانکه زيره به کرمان برند و کاسه به چين؟		که مي‌برد به عراق اين بضاعت مزجاة
که خلق از آن طرف آرند نافه‌ي مشکين؟		تو را شمامه‌ي ريحان من که ياد آورد
که در مقابله‌ي بلبلان کنند طنين؟		چه لايق مگسانست بامداد بهار
که برده باشد نام ثري به عليين؟		که نشر کرده بود طي من در آن مجلس؟
به عمر خويش نکردست هرگز اين تمکين		به شکر بخت بلند ايستاده‌ام که مرا
پياده باشم و ديگر پيادگان فرزين؟		ميان عرصه‌ي شيراز تا به چند آخر
به پنچ روز به بالاش بردود يقطين		چو بيدبن که تناور شود به پنجه سال
به خاک پاي خداوند روزگار، يمين		ز روزگار به رنجم چنانکه نتوان گفت
که روزگار به سر مي‌رود به شدت و کين		بلي به يک حرکت از زمانه خرسندم
مگر کسي که يقينش بود به روز يقين		دواي خسته و جبر شکسته کس نکند
ولايزال يقيني من‌الهوان يقين		يقين قلبي اني انال منک غني
دعاي دولت او را فرشتگان آمين		سخن بلند کنم تا بر آسمان گويند
به عون ايزد و در چشم دشمنانت نگين		هميشه خاتم اقبال در يمين تو باد
هميشه چشمه‌ي رزقت معين و بخت معين		به رغم دشمن و اعجاب دوستان بادا
تو گوش کرده بر آواز مطربان حزين		حزين نشسته حسودان دولتت همه سال
به زندگاني در سجن و مرده در سجين		مباد دشمنت اندر جهان وگر باشد
چنانکه پيش تو دف مي‌زنند و خصم دفين		دوان عيش تو بادا پس از هلاک عدو
بر آسمان شده وز دشمنان زفير و انين		ز دوستان تو آواز رود و بانگ سرود
شهور آن همه اردي‌بهشت و فروردين		هزار سال جلالي بقاي عمر تو باد

تبارک الله از آن نقشبند ماء مهين

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته