اي که پنجاه رفت و در خوابي

اي که پنجاه رفت و در خوابي شاعر : سعدي مگر اين پنج روزه دريابي اي که پنجاه رفت و در خوابي شرم بادت که قطره‌ي آبي تا کي اين باد کبر و آتش خشم شيخ بودي و همچنان شابي کهل گشتي و همچنان طفلي مي‌رود تير چرخ پرتابي تو به بازي نشسته و ز چپ و راست ننشيند فلک ز قصابي تا درين گله گوسفندي هست خانه‌اي در ممر سيلابي تو چراغي نهاده بر ره باد ور به حسن آفتاب و مهتابي گر به رفعت سپهر و کيواني ور به مغرب رسي به جلابي ور به مشرق روي به سياحي...